Premiera opery „Wesele Figara” W. A. Mozarta w Teatrze Wielkim w Łodzi

Teatr Wielki w Łodzi zaprasza na premierę opery „Wesele Figara” W. A. Mozarta. Reżyserii tego dzieła podjął się Roberto Skolmowski. Kierownictwo muzyczne nad operą sprawuje Adam Banaszak, a scenografię przygotowuje Paweł Dobrzycki.

„Wesele Figara” („Szalony dzień, czyli wesele Figara”) Wolfganga Amadeusa Mozarta, to komiczna perełka operowa, która bawi i uczy, zaskakuje i daje do myślenia – bez zbędnego moralizatorstwa, z przymrużeniem oka, z wdziękiem i lekkością. Podtytułowy Szalony dzień w muzyczno-wokalnym i scenicznym wydaniu, za sprawą pokrętnych, ale nikomu nieszkodzących intryg miłosnych pełnych inwencji bohaterów – staje się rzeczywiście dniem szalonym. Każdy z nich ma do załatwienia „swoje” i na różne – często jakże wymyślne – sposoby stara się tego dopiąć, zrealizować uczuciowe plany, ziścić to – co wydawać by się mogło niemożliwe. A jednak… wszystko prowadzi do szczęśliwego finału; w towarzystwie mistrzowskiej muzyki – pełnej polotu i finezji, dowcipnej i wzruszającej.

Po wiedeńskiej prapremierze słychać było okrzyki: Brawo, brawo maestro! Niech żyje, niech żyje wielki Mozart! I mistrz i jego dzieło w pełni na nie zasłużyli, co i dziś możemy sprawdzić.

Szalony dzień… Profesor Zygmunt Latoszewski dodaje: Zaiste; ale w jak najlepszym znaczeniu tych słów! A, że Profesor ma rację – przekonać się będzie można już podczas spektaklu.

Premiera już 18 i 19 grudnia. Bilety dostępne na operalodz.com i w kasach Teatru.

Obsada:

HRABIA ALMAVIVA: Łukasz Motkowicz, Arkadiusz Anyszka

HRABINA: Patrycja Krzeszowska, Natalia Rubiś

ZUZANNA: Hanna Okońska, Aleksandra Borkiewicz

FIGARO: Robert Gierlach, Nikhil Goyal

CHERUBIN: Michał Sławecki, Jakub Foltak, Weronika Leśniewska

MARCELINA: Agnieszka Makówka, Olga Maroszek

BARTOLO: Rafał Pikała, Robert Ulatowski

BASILIO: Dawid Kwieciński, Sebastian Mach

DON CURZIO: Dawid Kwieciński, Sebastian Mach, Paweł Żak

ANTONIO: Robert Ulatowski, Rafał Pikała, Andrzej Kostrzewski

BARBARINA: Aleksandra Borkiewicz, Hanna Okońska, Agnieszka Grabowska

BANDA: Jan Łukasiewicz, Tomasz Jagodziński, Krzysztof Pabjańczyk, Beata Brożek-Grabarczyk, Adam Grabarczyk

WESELE FIGARA – streszczenie libretta

akt pierwszy
Figaro, niegdyś cyrulik a obecnie pokojowiec Hrabiego Almavivy, ma poślubić Zuzannę – służącą Hrabiny. Hrabia jednak , który sam chciałby nawiązać romans z piękną dziewczyną, pozornie zgadzając się na ten związek, zamierza jednocześnie – niby w dowód łaski i szczególnego zaufania – wysłać Figara z sekretną misją aż do Londynu. Tymczasem zjawia się w zamku Marcelina; Figaro pożyczył od niej niegdyś znaczną sumkę, obiecując poślubić ją w wypadku, gdyby nie był w stanie zwrócić długu w terminie. Teraz zgłasza ona pretensje do Figara, w czym sekunduje jej dzielnie stary doktor Bartolo; pragnie on zemścić się na Figarze za pokrzyżowanie dawnych jego planów matrymonialnych względem pięknej Rozyny – obecnie małżonki Almavivy. Z drugiej strony pragnie uwolnić się od Marceliny, która zostawszy przed laty matką jego dziecka, mogłaby obecnie zmusić go do małżeństwa.
Sytuację dodatkowo gmatwa młody, przystojny, a przy tym nadmiernie kochliwy Cherubin. Jego zaloty do milutkiej Barbariny – córki ogrodnika Antonia, która wpadła w oko także Hrabiemu, jego strzelanie oczami za Zuzanną, wreszcie wzdychanie do Hrabiny, są Almavivie wyraźnie nie na rękę, toteż przyłapawszy pazia sam na sam z Barbariną, postanawia usunąć go z zamku. Strapiony paź udaje się do Zuzanny, by prosić o stawiennictwo u Hrabiego. Ledwie jednak zamienił kilka słów z Zuzanną, zjawia się niespodziewanie Hrabia. Cherubin z ukrycia mimo woli słucha czułych słów, jakimi Almaviva stara się usidlić Zuzannę. Gdy jego schronienie zostaje odkryte, gniew Hrabiego nie ma granic. Ubłagany jednak przez Zuzannę i Figara Hrabia zgadza się przebaczyć Cherubinowi i zamienia wyrok banicji na… patent oficerski, stawiając jednak warunek, by Cherubin jeszcze tego dnia odjechał do pułku, w którym ma służyć.

akt drugi
Hrabina prosi bożka miłości Amora, by powrócił jej serce zaniedbującego ją coraz bardziej, a zarazem dręczącego ją bezpodstawną zazdrością małżonka.
Przybywa Zuzanna i Figaro, który odkrył już całą sprytną intrygę Hrabiego, i teraz wspólnie z Hrabiną planują podstęp: Zuzanna naznaczy Hrabiemu wieczorną schadzkę w parku, a zamiast niej pojawi się przebrany w niewieście szaty Cherubin. Gdy sprawa się wyda, Hrabia, by uniknąć śmieszności, będzie musiał dać zezwolenie na rychły ślub Figara z Zuzanną. Przybywa Cherubin i pouczony o swej roli, zaczyna przebierać się w suknię Zuzanny.
Przybywa i sam zazdrosny o żonę Hrabia. Przerażony Cherubin kryje się w alkowie, niestety potrącił jakiś sprzęt, co wzbudza podejrzenia Hrabiego. Ponieważ Hrabina wzbrania się otworzyć drzwi do alkowy, Almaviva podąża po narzędzia ślusarskie, zabierając żonę, by nie mogła wypuścić domniemanego kochanka.
W porę zjawia się Zuzanna: uwalnia Cherubina i sama zamyka się w alkowie, paź zaś przez okno wyskakuje do ogrodu. Gdy Hrabia wraca i zabiera się do wyważania drzwi, z alkowy wychodzi… Zuzanna. Hrabia już gotów jest przeprosić żonę za niesłuszne podejrzenia, gdy zjawia się ogrodnik Antonio i skarży się, że ktoś wyskakując przez okno z pokoju Hrabiny podeptał rosnące tam kwiaty. Wprawdzie Figaro bierze winę na siebie, niemniej jednak Hrabia znowu wietrzy podstęp.
Przybywa Marcelina w towarzystwie Bartola i Basilia, by nalegać na Figara o zwrot długu albo – ślub. Ponieważ Figaro odmawia, Hrabia wyznacza rozprawę sądową.

akt trzeci
Zuzanna powiadamia Hrabiego, iż może nocą spotkać się z nim w ogrodzie. Almaviva jest uszczęśliwiony, jednak podsłuchane przypadkiem jakieś nieostrożne słówko Figara budzi w nim podejrzenie, że Zuzanna w gruncie rzeczy zamierza tylko zadrwić z niego. Dręczy Hrabiego zarówno zazdrość o szczęśliwego Figara, jak i głęboko zraniona miłość własna. Liczy więc na odwet na swym pokojowcu podczas zapowiedzianego procesu.
Przewód sądowy nie wypada jednak po myśli Hrabiego. Okazuje się bowiem, że Figaro jest właśnie zaginionym dzieckiem Marceliny i Bartola, wobec czego oczywiście upadają pretensje Marceliny, szczęśliwej z odzyskania syna. Hrabia łudzi się jeszcze, że pozyska względy Zuzanny; Hrabina znów pragnie raz na zawsze pohamować niewiernego męża. Postanawia przebrać się w szaty Zuzanny i udać się na schadzkę, by zdemaskować i ośmieszyć Hrabiego. Zuzanna pisze na polecenie Hrabiny odpowiedni liścik i doręcz go Hrabiemu w momencie, gdy do Hrabiny przybyły tłumnie wiejskie dziewczęta, by prosić ją o wzięcie udziału w zabawie.
Ogrodnik Antonio demaskuje ukrytego wśród nich Cherubina. Hrabia chce przykładnie ukarać zuchwalca lecz nie może tego uczynić i musi nawet dać zgodę na jego małżeństwo z Barbariną, która oto publicznie przypomina Hrabiemu, że kiedyś, zalecając się do niej, obiecywał spełnić każde jej życzenie.

akt czwarty
Hrabina z Zuzanną nie powiadomiły niestety Figara o swych planach; ten wyśledził, że Zuzanna potajemnie doręcza Hrabiemu jakiś liścik. W jego sercu budzi się zazdrość, a utwierdza ją jeszcze spotkanie Barbariny szukającej szpilki, którą list był spięty i którą z rozkazu Hrabiego ma oddać Zuzannie. Postanawia zatem Figaro udać się również na schadzkę, by dać nauczkę Hrabiemu i zemścić się na Zuzannie.
Podczas nocnej sceny w ogrodzie następuje seria zabawnych nieporozumień: Hrabia bierze własną żonę za Zuzannę, Figaro – Zuzannę za Hrabinę, której przez zemstę czyni miłosne wyznania. Gdy sytuacja wreszcie się wyjaśnia, skruszony Hrabia, błaga żonę o przebaczenie; aby zaś położyć kres plotkom, daje wreszcie upragnione zezwolenie na ślub Zuzanny i Figara.

na podstawie: Józef Kański, „Przewodnik operowy”
PWM, Kraków, 1964

Roberto Skolmowski 

Reżyser, scenarzysta, pedagog i aktor. Zadebiutował w Operze Bytomskiej w 1987 i od tego czasu zasłynął dziesiątkami oryginalnych i wyjątkowych realizacji. Wśród nich znajdują się najsłynniejsze dzieła literatury operowej. 

Pośród jego inscenizacji teatralnych znalazły się Carmina Burana Orffa, które w 2009 roku zebrały najważniejsze Złote Maski (m.in. za scenariusz, reżyserię i inscenizację). Jest autorem największej w dziejach inscenizacji Strasznego dworu we wrocławskiej Hali Stulecia, uznanej za „Najwybitniejszą Inscenizację Roku 2001”. Trzy lata później stworzył pierwszą realizację tego dzieła wykonaną w języku polskim przez artystów ukraińskich z okazji Roku Polskiego na Ukrainie. Jego realizacje „Korczaka” CH. Williamsa i „Skrzypka na dachu” należą do majstersztyków inscenizacji. Superprodukcje Skolmowskiego obejrzały setki tysięcy widzów. Z dużym powodzeniem reżyseruje musicale, operetki i komedie muzyczne, opery kameralne i sztuki dramatyczne. Jest autorem kilkunastu inscenizowanych koncertów i gali. Zajmuje się też reżyserią świateł z użyciem najnowocześniejszych rozwiązań technicznych. Jego spektakle systematycznie gościły na wielu festiwalach zagranicznych i krajowych. 

W latach 1993–1994 był kierownikiem artystycznym Opery Wrocławskiej. Zainaugurował Scenę Kameralną Opery Wrocławskiej w Szczawnie Zdroju, z której powstała potem Śląska Opera Kameralna. Za czasów jego dyrekcji (2007–2011) Wrocławski Teatr Lalek zrealizował blisko 50 premier i stał się atrakcyjnym miejscem na mapie kulturalnej miasta. Jego „Bajkobus”, czyli objazdowa scena teatralna została uznana za Najważniejsze Teatralne Wydarzenie Artystyczne Roku 2009 i ogłoszona przez „Gazetę Wyborczą” Fajerwerkiem Roku. Jedną z jego inicjatyw było przywrócenie do życia niezwykłego Ogrodu Staromiejskiego we Wrocławiu. Przedsięwzięcia artysty wykraczały poza tradycyjne ramy teatru lalkowego. Poszukiwał dla spektakli niekonwencjonalnych przestrzeni. Jako pierwszy w Polsce uruchomił stałe sceny teatralne w Galeriach Handlowych, wrocławskim Aquaparku. Znany jest z realizacji wielu interdyscyplinarnych projektów kulturalno-edukacyjnych. Zainicjował we Wrocławskim Teatrze Lalek profesjonalną działalność wydawniczą – m.in. doprowadził do pierwszego w dziejach polskiego wydania arcydzieła „Statek błaznów” Sebastiana Branta. 

W roku 2011 otrzymał niezwykłą bezprecedensową propozycję przekształcenia Filharmonii Podlaskiej w Operę i Filharmonię Podlaską – Europejskie Centrum Sztuki w Białymstoku, tworząc tym samym od podstaw zupełnie nową instytucję i projektując jej wielopłaszczyznową działalność w całkowicie nowej formule.Stworzył najnowocześniej wyposażoną i najczęściej odwiedzaną (rocznie ponad 200000 widzów, w zaledwie dwustutysięcznym mieście) instytucję w Polsce. Jedyną, łączącą operę, symfonikę, muzykę kameralną bogatą działalność wystawienniczą, edukacyjną i edytorską i kinową. 

Był wykładowcą Akademii Muzycznej w Poznaniu, Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie oraz prowadził wykłady mistrzowskie na Wydziale Scenografii Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Obecnie prowadzi zajęcia w Akademii Muzycznej we Wrocławiu. 

Wraz grupą przyjaciół założył Towarzystwo Teatralne we Wrocławiu. Jego celem jest przywracanie polskiej kulturze zapomnianych, nieznanych lub właśnie odkrytych dzieł polskich kompozytorów. Takim przykładem jest odkryta nieznana opera St. Moniuszki „Dzie Schweizerhutte”. W sumie Skolmowski zrealizował 5 takich dzieł Pana Stanisława z okazji jubileuszu Moniuszkowskiego. 

Jest laureatem licznych prestiżowych nagród, m.in. Wrocławskiej Nagrody Teatralnej, wielu Złotych Masek i Nagrody Hebla, Teatralnej Nagrody Muzycznej im. Jana Kiepury W 2013 roku Roberto Skolmowski otrzymał Medal Komisji Edukacji Narodowej „za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania”.

Adam Banaszak 

Na stałe związany jest z Operą Wrocławską jako kierownik muzyczny, prowadził także spektakle w Operze Krakowskiej, Operze Śląskiej w Bytomiu, Teatrze Wielkim w Łodzi, Operze i Filharmonii Podlaskiej w Białymstoku.

Dyrygował takimi przedstawieniami jak m.in.: „Czarodziejski flet” i „Così fan tutte” W. A. Mozarta, Eugeniusz Oniegin P. Czajkowskiego, Faust Ch. Gounoda, „Madame Butterfly” i „Tosca” G. Pucciniego, „Rycerskość wieśniacza” Mascagniego, „Pajace” R. Leoncavalla, „Halka” St. Moniuszki, „Traviata”, „Nabucco” i „Don Carlos” G. Verdiego, „Carmen” G. Bizeta, „Kopciuszek” G. Rossiniego, „Kandyd” L. Bernsteina, „Zemsta nietoperza” J. Straussa, „Księżniczka czardasza” I. Kalmana, „Orfeusz w piekle” J. Offenbacha, „My Fair Lady” F. Loewe, „Skrzypek na dachu” J. Bocka, „Giselle” A. Adama, „Dziadek do orzechów” P. Czajkowskiego. Dokonał prawykonań oper Pawła Mykietyna („Czarodziejska góra”) oraz Zygmunta Krauze („Yemaya-Królowa Mórz”). W latach 2013–2015 był kierownikiem muzycznym w Teatrze Muzycznym w Poznaniu.

Występował na festiwalach: Warszawska Jesień i Sacrum Profanum. Prowadził koncerty repertuarowe filharmonii m.in. w: Bydgoszczy, Częstochowie, Jeleniej Górze, Kaliszu, Koszalinie, Łodzi, Opolu, Płocku, Poznaniu, Szczecinie, Wałbrzychu, Zamościu. Koncertował z Orkiestrą Sinfonia Iuventus, nagrywał z Orkiestrą Polskiego Radia i z Orkiestrą Akademii Beethovenowskiej. Jego spektakle i koncerty transmitowało i retransmitowało radio i telewizja (TVP Kultura, TVP Polonia, Drugi Program Telewizji Polskiej, Drugi Program Polskiego Radia, Rundfunk Berlin Brandenburg i in.).

Uzyskał tytuł doktora sztuki w dyscyplinie dyrygentura, jest wykładowcą Wydziału Wokalnego Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Od sezonu 2020/2021 pełni ponadto funkcję pierwszego gościnnego dyrygenta Toruńskiej Orkiestry Symfonicznej. W Teatrze Wielkim w Łodzi przygotował dotychczas premiery: „Chopina” G. Orefice, „Głosu ludzkiego” F. Poulenca oraz „Trouble in Tahiti” L. Bernsteina.

Paweł Dobrzycki

Scenograf teatralny, architekt, malarz i pedagog. Profesor dr hab., ASP w Warszawie, organizator pierwszego w Polsce Wydziału Scenografii. Twórca ponad 350 realizacji scenograficznych w teatrach dramatycznych i operowych w kraju i za granicą (Anglia, Niemcy, Rosja, Grecja, Izrael, Holandia). Z reguły projektuje i realizuje także światła. 

O jego pracach mówi się, że są "teatrem wizji". Współpracował z wybitnymi reżyserami: Zygmuntem Huebnerem, Izabellą Cywińską, Heleną Kaut-Howson i Andrew Visnewsky'im (Wielka Brytania), Yorgosem Kimoulisem (Grecja), Jurijem Aleksandrowem (St Petersburg Opera) i Eugeniuszem Kokorinem (Rosja), Ruedim Straubem (Szwajcaria), Michałem Ratyńskim, Henrykiem Baranowskim, Markiem Weiss-Grzesińskim, Mikołajem Grabowskim, Eugeniuszem Korinem, Krzysztofem Babickim, Tadeuszem Bradeckim, Wojciechem Adamczykiem,  Edwardem Wojtaszkiem, Julią Wernio, Bogdanem Hussakowskim, Maciejem Korwinem, Andrzejem Bubieniem, Maciejem Wojtyszką.

Jest pierwszym polskim scenografem pracującym w tak prestiżowych miejscach jak Young Vic w Londynie, Deutche Nazionaltheater w Weimarze, Globe Theatre w Londynie (gdzie realizuje obecnie „Króla Leara” Shakespeare’a) czy Antyczny Teatr w Epidauros w Grecji, gdzie powstał jeden z jego najbardziej interesujących projektów ostatnich lat, cykl przedstawień: „Siedmiu przeciw Tebom” Ajschylosa oraz „Antygona” i „Król Edyp” Sofoklesa (reż. Y. Kimoulis). 

W swoim dorobku ma liczne wystawy indywidualne (rysunek, malarstwo, scenografia) i zbiorowe. O tworzonych przez niego scenografiach, projektach i szkicach mówi się, że są prawdziwym teatrem wizji. Do najbardziej spektakularnych prac ostatnich lat należą „Borys Godunow” (reż. Jurij Aleksandrow, Opera Wrocławska – Hala Stulecia),  „Lady Makbet” Szostakowicza w Teatrze Opery i Baletu w Nowosybirsku (reż. Henryk Baranowski), „Don Kichot” (reż. Y. Kimoulis) premiera w Atticus Herodos Odeon Theatre na Akropolu w Atenach), „Nabucco” w reż. Anette Liechtensteiner (Zoetermeer Theatre  Holandia) oraz polskie, autorskie wersje scenografii do „Upiora w operze” w Teatrze Roma w Warszawie oraz do „Shreka” w Teatrze Muzycznym w Gdyni, za którego dostał nagrody im. Jana Kiepury i Wojewody Pomorskiego. Scenografie i światła do „Strasznego dworu” i spektaklu muzycznego „Korczak” (oba w reż. Roberto Skolmowskiego) otwarły działalność Opery Podlaskiej w Białymstoku. Ostatnimi ważnymi dokonaniami są “Makbet” Verdiego, w reż. Bruno Berger-Gorskiego w Operze Wrocławskiej, megaprodukcja w Hali Stulecia, “Dowód na istnienie drugiego” M. Wojtyszki, reż. M. Wojtyszko, Teatr Narodowy Warszawa, “Dom na granicy” Mrożka, reż. A. Korytkowska, Teatr Narodowy Mołdawii, Kiszyniów, oraz „Rękopis znaleziony w Saragossie” M. Wojtyszki I K. Dębskiego, reż. M. i A. Wojtyszko, Teatr Rozrywki Chorzów. 

W ciągu ostatnich lat pracował przy:

• „Uprowadzenie z Seraju” Mozarta, reż. Jurij Alexandrow, Warszawska Opera Kameralna, Warszawa, St. Petersburg Opera, St. Petersburg, Rosja;

• „Anna Bolena” Donizettiego, reż. Magdalena Łazarkiewicz, Opera Krakowska;

• „Deprawator” Wojtyszki, reż. M. Wojtyszko, Teatr Polski Warszawa;

• „Bal u Naczelnika” wg scenariusza J. Wolniaka, reż. J. Wolniak, Teatr Wielki Łódź; 

• „Turandot” Pucciniego, reż. M. Weiss – Grzesiński, Opera i Filharmonia Podlaska, Białystok; 

• „Wolny Strzelec” Webera, reż. Cezary Tomaszewski, wrocławska, Wrocław. 

Do dziś w repertuarze Teatru Wielkiego pozostaje „Aida” w reż. Marka Weissa Grzesińskiego.