Christoph Willibald Gluck

Urodzony w Erasbach w 1714 przyczynił się do reformy opery, której obrońcą był sam Richard Wagner. Wychował się na wsi, był ojcem leśniczego, lecz dzięki zdolnościom muzycznym, śpiewając w chórach i grając na skrzypcach przyciągnął uwagę księcia Lobkowicza, który zabrał go w 1736 roku do Wiednia. Następnie książę Melzi zabrał go do Mediolanu, gdzie Gluck pobierał lekcji kompozycji u Giovanniego Battisty Sammartini.
Swoje pierwsze poważniejsze dzieło napisał w 1741 roku. Była to opera „Artaserse” jeszcze w stylu włoskim, dzięki której odniósł wielki sukces i dzięki której mógł przedstawić swoje następne dzieła „Il tigrane”, „La clemenza di Tito”, „La Cinesi”. Duży wpływ na twórczość operową Glucka miała opera francuska tragédie-lyrique Lully i Rameau, którą dokładnie przestudiował i następnie skomponował „Orfeusza i Eurydykę”, utwór który był inauguracją jego reformy. W operze tej starał się przywrócić tragiczność opery greckiej. Usunął aria da capo, przystosował głosy do postaci oraz zmienił recitativo secco na „z akompaniamentem orkiestry” oraz zatuszował różnicę między ariami i recitativami. W ten sposób przywrócił operze swoją „teatralność” zatraconą w epoce baroku. Reforma ta nie odniosła sukcesu w Wiedniu, jednak przyjęła się we Francji, gdzie postanowił zamieszkać w 1773 roku. Tam powstały jego słynne opery „Iphigénie en Aulide”, „Armida”, „Ifigenia na Taurydzie”. Jego ostatnia opera „Echo et Narsisse” przedstawiona w Paryżu była porażką. Gluck zmarł w Wiedniu w roku 1787.