Kolekcja Muzeum Narodowego: Pomarańczarka

Kolekcja Muzeum Narodowego: Pomarańczarka
Premiera: 25.03.2014

Philharmonia Orchestra, Yevgeny Svetlanov, Piotr Anderszewski, Vilde Frang, Michail Lifits, Gautier Capuçon, Martha Argerich, Denis Kozhukhin, Renaud Capuçon, Yan Levionnois, Giorgia Tomassi, Carlo Maria Griguoli, Alessandro Stella, Orchestra della Svizzera Italiana, Jacek Kaspszyk, Dora Schwarzberg, Lucia Hall, Lyda Chen, Philadelphia Orchestra, Riccardo Muti

UPC: 0825646314034

Digital UPC: 0825646295159

Track-lista:

1. Alexander Glazunov: The Seasons, I. Winter: Winter Scene, Philharmonia Orchestra, Yevgeny Svetlanov

2. Alexander Glazunov: The Seasons, I. Winter: Variation 3: Hail: Allegro Moderato, Philharmonia Orchestra, Yevgeny Svetlanov

3. Robert Schumann: Humoreske Op.20: Hastig. Nach und nach schneller. Nach und nach immer lebhafter und stärker. Wie vorher. Adagio, Piotr Anderszewski

4. Edvard Grieg: Sonata in F major, Op.8: I - Allegro con brio, Vilde Frang, Michail Lifits

5. Robert Schumann: Schumann: Fantasiestücke, Op. 73 - 1. Zart Und Mit Ausdruck, Gautier Capuçon, Martha Argerich

6. Sergei Rachmaninov: Trio Élégiaque No.2 in D monor Op.9: III. Allegro risoluto - Allegro molto - Tempo rubato, Denis Kozhukhin, Renaud Capuçon, Yan Levionnois

7. Dmitri Shostakovich: Moscow Cheryomushki Suite Op. 105: II. Valzer, Giorgia Tomassi, Carlo Maria Griguoli, Alessandro Stella

8. Maurice Ravel: Piano Concerto in G major: I. Allegramente, Martha Argerich, Orchestra della Svizzera Italiana, Jacek Kaspszyk

9. Juliusz Zarebski: Quintet in G minor, Op. 34: I. Allegro, Martha Argerich, Dora Schwarzberg, Lucia Hall, Lyda Chen, Gautier Capuçon

10. Nikolay Andreyevich Rimsky-Korsakov: Scheherazade, Op.35: II. The Story of the Kalendar Prince, Philadelphia Orchestra, Riccardo Muti

Gdy brakuje słów…

Rozdarcie pomiędzy umiłowaniem życia a upodleniem, pasją a bezradnością jest częścią także naszej rzeczywistości. Czy człowiek w ubóstwie doświadcza jedynie frustracji i rozgoryczenia? Jakie pragnienia kryje twarz, zastygła w masce smutku?

Oczy Pomarańczarki nie kryją w sobie prostych odpowiedzi. Są w nich natomiast tysiące wyrazów, których znaczenie wzajemnie przenika się, wyklucza, błądzi w niemej bezsilności zaprzeczenia sensu ludzkiego istnienia, a jednocześnie jego kwintesencji. Obraz Gierymskiego zdaje się stawiać pytanie o to jak można wyrazić, choć część złożonych odcieni ludzkiej duszy? Zamiast słów odnajdujemy w oczach staruszki muzykę. Niejednoznaczną, chwytającą za serce, daleką od radości, a przecież w nieodparty sposób piękną.

Kompilacja, którą oddajemy w Państwa ręce to zbiór niezwykle sugestywnych emocjonalnie kompozycji, w których zarówno twórcom, jak i wykonawcom udało się uchwycić pewną dwoistość, wahanie pomiędzy smutkiem, a nawet wściekłością i pasją, która zmusza nas do podejmowania wysiłku życia. Arcydzieła literatury muzycznej pochodzącej z XIX i XX wieku oddają uczucie największego napięcia, ustępującego gdzieniegdzie tylko nieśmiałemu odprężeniu.

Najdoskonalsza do opisania skrajnych uczuć wydaje się muzyka z epoki romantyzmu. Kontrasty i charakterystyczna dla niej egzaltacja targają nami tak silnie, że niejednokrotnie wzruszenie doprowadza słuchaczy do łez. Jak bowiem oprzeć się dojmującemu smutkowi, który z dzieła Schumanna wydobywa znakomity francuski wiolonczelista Gautier Capuçon, albo sile wyrazu Trio Élégiaque Rachmaninowa w interpretacji Denisa Kozhukhina, Renauda Capuçona iYana Levionnoisa? W kompozycjach Szostakowicza odnajdujemy czystą nostalgię, zaś w słynnym koncercie fortepianowym Ravela doświadczamy emocji różnorodnych, często skrajnych, lecz przede wszystkim łączących w fascynujący sposób to, co wewnętrzne, z dźwiękami świata zewnętrznego pełnego ruchliwości i gwaru. Fenomenalny kwintet fortepianowy polskiego kompozytora romantycznego Juliusza Zarębskiego wrzuca nas ponownie w świat uczuć najbliższych dojmującemu smutkowi. Pomiędzy giętkimi melodiami Rimskiego-Korsakowa, szeroką frazą Rachmaninowa i płynnością Schumana balansujemy na granicy rozpaczy, której jednak nie sposób przekroczyć, dopóki w oddali skrzy się choćby iskierka nadziei.