Francuski kompozytor, który wpłynął w ogromnym stopniu na muzykę XX wieku. Często porównywany jest do Debussy'ego, jednak należy podkreślić, że dzieła Ravela nie charakteryzuje tak typowa dla Debussy'ego zmysłowość. Ravel był artystą, który w swoich utworach dążył do formalnej perfekcji, jego zdaniem sztuka nie miała obrazować rzeczywistości, miała być zmyślonym arcydziełem, któremu daleko było do codziennych zmartwień.
Urodził się w Ciboure (Kraj Basków po stronie Francji) w 1875 roku, odziedziczając po ojcu- szwajcarskim inżynierze, zamiłowanie do różnorakich mechanizmów, zaś po matce- Baskijce, upodobanie do Hiszpanii. Obie te pasje można łatwo dostrzec w jego utworach.
Naukę w zakresie muzyki rozpoczął stosunkowo późno, a w 1889 został przyjęty do Konserwatorium w Paryżu, gdzie uczył go Gabriel Fauré oraz pianista Ricardo Viñes. Jego pierwsze dzieła , np. miniatura fortepianowa „Pawana na śmierć Infantki” (1899) charakteryzował dosyć oryginalny styl, niemniej dostrzegalny jest w nich wpływ nauczycieli oraz muzyków, których artysta podziwiał: Fauré, Chabrier czy Satie. Zaś powstała w 1903 „Szeherezada” nawiązuje do utworów Debussy'ego.
Artysta jednak znalazł swój własny styl i stał się częścią Société des Apaches, grupy francuskich artystów, symbolu artystycznego buntu, której kompozytor zadedykował swój utwór „Miroirs”. W 1901 roku zaprezentował, podczas Prix de Rome, kantatę „Myrrha” zdobywając drugie miejsce.
Ravel w doskonały sposób potrafił używać i dobierać barw instrumentów w swoich utworach orkiestrowych. Przykładami takich dzieł mogą być: „Rapsodia hiszpańska”, „La valse” czy słynne „Bolero”, w którym artysta uzyskuje wspaniałe efekty dynamiczne dzięki połączeniu różnych instrumentów. Niemniej jednak zdolność do tak wyśmienitego łączenia barw Ravel wykorzystał również w utworach kameralnych.
W latach '20 XX wieku kompozytor wyjechał do Stanów Zjednoczonych oraz rozpoczął współpracę z Georgem Gershwinem, która wywarła duży wpływ na obu kompozytorów. Delikatny powiew jazzu słychać w koncercie fortepianowym G-dur oraz koncercie fortepianowym D-dur na lewą rękę, napisanym dla Paula Wittgensteina, pianisty który utracił rękę podczas Drugiej Wojny Światowej.
W 1932 roku kompozytor zaczął chorować. 3 lata później pojechał w podróż do Hiszpanii oraz Maroka. Zmarł w Paryżu w 1937 roku.
"Bolero"- Filharmonia Wiedeńska pod batutą Gustava Dudamela
"Miroirs" cz. 3- Jean-Philippe Collard
Koncert fortepianowy na lewą rękę- Paul Wittgenstein, Concertgebouw Orchestra oraz Bruno Walter.