DUX 1373 Metaforma

System dźwiękowy Pawła Hendricha stanowi koherentną całość, w której poszczególne parametry dzieła muzycznego (jak harmonia czy rytm) porządkowane są przez analogiczne procesy. Każda kolejna kompozycja poszerzała granice systemu i tworzyła jego kolejne warstwy. Najwyższa warstwa nie mogłaby w tej strukturze istnieć bez wszystkich niższych poziomów. W tym sensie każdy kolejny utwór Pawła Hendricha stanowi metaformę, bowiem wykorzystuje język muzyczny wypracowany we wcześniejszych kompozycjach. Na pierwszy rzut oka gęste partytury Pawła Hendricha wydają się skomplikowane. Jednak są one złożone z prostych procesów. Prostota ta ukazałaby nam się, gdybyśmy mogli spojrzeć na tę twórczość jak na wielowymiarową przestrzeń, której każdy parametr możemy prześledzić z osobna.