Koncert Paco de Lucii

Już dziś (27.11) o godzinie 18.00 w Hali Stulecia we Wrocławiu wystąpi niezrównany mistrz flamenco - Paco de Lucía. Będzie to jego jedyny koncert w Polsce i w tej części Europy.

Paco de Lucía jest współcześnie jednym z najwybitniejszych gitarzystów na świecie, charakteryzującym się własnym, unikatowym stylem muzycznym. Jego twórczość to połączenie flamenco, jazzu i muzyki klasycznej. Podczas koncertu we Wrocławiu towarzyszyć mu będzie zespół w składzie: Antonio Sanchez (gitara), Antonio Serrano (klawisze, harmonijka), Alain Perez (gitara basowa), Piranha (perkusja), Duquende (wokal), David de Jacoba (wokal), Farruco (taniec). Wśród utworów, które zagra zespół znajdą się, między innymi, A mi nino Curro, Antonia, El Tempul, Volar, Luzía.

Koncert Paco de Lucíi zakończy 14. Wrocławski Festiwal Gitarowy. Bilety w cenie 200/160/120/90 zł do nabycia przed koncertem.
Paco de Lucía
Mistrz Flamenco
27 listopada 2011, godz. 18.00
Hala Stulecia, ul. Wystawowa 1, Wrocław

200/160/120/90 PLN

Paco de Lucía jest postacią, która ma w sobie coś magicznego, jakiś niewytłumaczalny geniusz, który czyni go niedoścignionym mistrzem akustycznej gitary i królem flamenco. Jest on żywą legendą muzyki, której życiorys i dokonania spowija jakiś nimb niesamowitości. Podobno istnieje takie hisz-pańskie porzekadło, mówiące o tym, że „kto urodził się 21 grudnia, ten będzie muzykiem albo ban-dytą". Jeśli jest w nim chociaż cień prawdy, to muzyczna kariera była Paco de Lucíi przeznaczona od samego początku, bowiem urodził się właśnie 21 grudnia 1947 roku, w Algeciras, jako Francisco Sánchez Gómez.
Jednak nawet jeśli odrzucić magię ludowych mądrości, to trudno wyobrazić sobie inny, niemuzyczny życiorys Paco de Lucíi – chłopaka dorastającego w Andaluzji, w rodzinie pielęgnującej muzyczne tradycje tego regionu. Flamenco wykonywali zarówno jego bracia, jak i ojciec, Antonio Sanchez, od którego Paco, w wieku 5 lat otrzymał swoją pierwszą gitarę. To właśnie ojciec był jego pierwszym nauczycielem, a muzykiem, z którym nagrywał swoje pierwsze płyty – jego starszy brat Ramón de Algeciras. Zanim jednak do tego doszło artysta doskonalił swój talent pod okiem tak wybitnych na-uczycieli jak Nino Ricardo, Miguel Borrull, Mario Escudero, czy Sabicas.
Nie bez przesady Paco de Lucía nazywany był cudownym dzieckiem, bowiem mając zaledwie 12 lat otrzymał nagrodę specjalną w konkursie Międzynarodowego Festiwalu Flamenco w Jerez de la Frontera. Następnie został dostrzeżony przez Josè Greco, który zatrudnił go na trzy sezony jako akompaniatora swojej grupy tanecznej i będąc nastolatkiem Paco wyruszył z nią w międzynarodowe tournée.
Sławę pod własnym nazwiskiem zaczął zdobywać od 1967 roku, kiedy to nagrał swoją pierwszą solową płytę La Fabulosa Guitarra de Paco de Lucia. Niedługo później zaczął wykształcać swój indywidualny styl, łącząc tradycyjne flamenco z elementami jazzu i klasyki, tworząc autorskie „fan-tazje” na temat tradycji muzycznej, w której się wychował. Zawarł je na płycie Fantasta Flamenca, wydanej w 1969 roku. Jako ambitny artysta, z zaangażowaniem poszukiwał nowych brzmień, które wniosłyby do flamenco świeżość, a jednocześnie nie skaziłyby jego duszy. Jednak w latach 80. po-wrócił do tradycji i klasycznego brzmienia tej muzyki, co usłyszeć można, między innymi, na płycie Siroco, czy też Intepreta a Manuel de Falla – albumie będącym hołdem dla jednego z najwybitniej-szych kompozytorów hiszpańskich.
Do tej pory Paco de Lucía nagrał kilkanaście płyt, solowych oraz będących wynikiem współpracy z innymi muzykami. Dodajmy – wybitnymi muzykami, bowiem są wśród nich takie nazwiska jak Ca-marón de la Isla, Chick Corea, Larry Coryell. Dla wielu melomanów Paco znany jest przede wszyst-kim ze wspólnego występu z Johnem McLaughlinem i Alem Di Meolą, który miał miejsce w 1980 roku w San Francisco. Płyta z zapisem tego koncertu, zatytułowana Friday Night in San Francisco stała się absolutnym bestsellerem, sprzedając się w nakładzie półtora miliona egzemplarzy. Trio kon-tynuowało współpracę nagrywając wspólnie jeszcze dwa albumy Castro Marin w 1981 i Pas-sion,Grace and Fire dwa lata później.
Dokonania Paco de Lucíi wykraczają poza świat akustycznej gitary. Jest on bowiem także autorem muzyki do filmów Luisa Borau Sabina i Los Tarantos José oraz do Carmen w reżyserii Carosa Saury. Wziął również wdział w nagraniu przeboju Bryana Adamsa Have You Ever Really Loved a Woman? Dzięki temu nazwisko Paco de Lucíi zaistniało w środowisku kinomanów i w popkulturze. Można się spierać, czy dla muzyka tego formatu jakiekolwiek kontakty z popkulturą są w ogóle wskazane, a tym bardziej nobilitujące. Można też dyskutować o tym, czy muzyka jaką współcześnie wykonuje Paco to jeszcze jest prawdziwe flamenco. Ale z pewnością przyznać należy jedno – że żaden z żyjących muzyków nie zrobił tyle dla spopularyzowania flamenco, co Paco de Lucía.


Alain Perez

Jeden z najbardziej utalentowanych basistów młodego pokolenia, postrzegany jako przyszłość ku-bańskiej muzyki, który swoją twórczością otwiera nowy wymiar kubańskiego jazzu, nie pozbawiając go jednocześnie jego tradycji.
Perez zna tą tradycję bardzo dobrze bowiem już od pierwszych chwil swojego życia był z nią silnie związany. Urodził się w 1977 roku w Manca Iznaga, małym mieście w prowincji Santi Spiritus i całe swoje dzieciństwo spędził wśród rytmów kubańskiej muzyki, tradycyjnych melodii, które śpiewał jego dziadek, rodzice oraz krewni i znajomi podczas rodzinnych uroczystości i miejskich fiest. Swoje muzyczne powołanie odkrył podczas imprezy karnawałowej w mieście Trinidad, na którą zabrał go ojciec. Cudowne melodie i żywiołowe tańce pochłonęły go do reszty i od tej pory wiedział już, że muzyka jest sensem jego życia.
W wieku siedmiu lat potrafił już grać na gitarze tradycyjne gatunki kubańskiej muzyki - punto gu-ajiro i guaracha. Jego pierwszą publiczność stanowili ludzie pracujący na plantacjach cukru, wśród których łatwo znajdował improwizatorów gotowych śpiewać do jego akompaniamentu.
W 1988 roku rozpoczął naukę w klasie klasycznej gitary i pianina w Konserwatorium Muzycznym Manuela Saumella w Cienfuegos. Po pięciu latach przeniósł się do Hawany, gdzie kontynuował swo-je studia na prestiżowej Escuela National de Arte. W wieku siedemnastu lat zaczął występować z zespołem Irakere, założonym przez pianistę i kompozytora Jesúsa „Chucho” Valdésa. Było to dla młodego muzyka wielkie wyróżnienie, zważywszy na to, że Irakere już wówczas określano mianem „najwspanialszej latin jazzowej grupy w kraju i na świecie”.
Ważną postacią na muzycznej drodze Alaina Pereza był wokalista Isaac Delgado, który zachęcił go do zastąpienia gitary klasycznej gitarą basową. Ich współpraca zaowocowała nagraną w Hiszpanii płytą La Primera. Wśród muzyków, którzy wywarli największy wpływ na niego, jako na basistę, Perez wymienia Feliciano Arango, Carlosa del Puerto, Israela „Cacho” Lópeza, Jaco Pastoriusa, Joh-na Patitucciego, Victora Wootena, Rona Cartera.


Antonio Serrano

Antonio Serrano jest jednym z najwybitniejszych muzyków jazzowych w Hiszpanii. Swoją miłość do muzyki zawdzięcza ojcu, który był jego pierwszym nauczycielem gry na harmonijce i wykładowcą Spanish School of Harmonica and Accordion. Serrano wspomina go jako wybitnego pedagoga, gdyż jego system nauczania był czymś więcej niż metodami grania na harmonijce. To była cała filozofa nauki muzyki, dużo bardziej kreatywna i satysfakcjonująca niż ta oferowana przez akademie i konserwatoria muzyczne w Hiszpanii.
Po ukończeniu szkoły ojca, Serrano kształcił się w konserwatoriach w Madrycie i Alicante. Nieu-stannie poszerzając swoje muzyczne horyzonty uczył się gry na fortepianie, skrzypcach i perkusji.
Oprócz ojca, największy wpływ na jego grę mieli: Larry Adler, Jan Sebastian Bach, Charlie Parker, David Miles, John Coltrane, Astor Piazzolla, Paco de Lucía, Toots Thielemans, Stevie Wonder i Sonny Boy Williamson.
Jednym z jego osiągnięć był wspólny występ z mistrzem harmonijki Larrym Adlerem. Dzielił scenę również z Lorinem Maazelem, Salvatore Accado, Barbarą Hendricks, Placido Domingo oraz z licz-nymi orkiestrami symfonicznymi z Hiszpanii, Niemiec, Belgii, Turcji i Nikaragui. Współpracował z wieloma wybitnymi muzykami, takimi jak: Vicente Amigo, Carles Benavent, czy Chano Dominguez. Uczestniczył również w nagraniu ścieżek dźwiękowych do filmów Drżące ciało Pedro Almodovara Mama es Boba Santiago Lorenzo, Impulsos Miguela Alcantuda i Tiempos de Azucar Juana Luis Iborra.
Solowy album Antonio Serrano zatytułowany Central został bardzo dobrze przyjęty przez krytyków jazzowych. Znajdują się na nim utwory nagrane na żywo w Café Central w Madrycie wraz z Joshua Edelman Trio.


Farruco, Antonio Fernández Montoya

Farruco to artystyczny pseudonim, który Antonio Fernández Montoya przybrał na cześć swojego ojca. Urodził się w 1988 roku w Sewilli i już w wieku 2 lat zadebiutował w międzynarodowej impre-zie tanecznej w Berlinie. Jako sześciolatek zagrał w filmie Bodas de Gloria, a cztery lata później stworzył swój własny zespół taneczny Los gnomos del flamenco, z którym występował także poza Hiszpanią, między innymi w Kolonii i Kijowie.
Brał udział w programie Francisa Brunna Incógnito. Wraz ze swoim bratem, Juanem Manuelem, znanym jako Farruquito, występował w programie Farruquito y Familia i wyruszył z nim w pierwsze tournée po Stanach Zjednoczonych. Szybko stał się etatową gwiazdą wszystkich jego programów: Raíces Flamencas, La Len Varó, Por Derecho i Alma Vieja. W każdym z nich dał się poznać jako niezwykle uzdolniony artysta prezentujący nieporównywalną technikę.
Jako główny tancerz występował razem z Antonio Canalesem podczas trasy koncertowej w Meksy-ku. Gościł na scenach całego świata, wszędzie jednakowo zachwycając publiczność, a w 2005 roku zabłysnął jako gwiazda filmowa, otrzymując jedną z głównych ról w filmie El Triunfo w reżyserii Mireii Rosy.

Duquende, Juan Rafael Cortés Santiago

Urodził się w 1965 roku w Sabadell i już od wczesnych lat młodości postrzegany był jako następca legendarnego Camaróna de la Isla, jednego z największych śpiewaków w historii flamenco. To wła-śnie Camerón odkrył dziewięcioletniego Juana Rafaela i zaprosił go do wspólnego występu, w któ-rym mistrz akompaniował młodemu śpiewakowi. W 1995 roku artysta otrzymał kolejne niezwykłe zaproszenie, tym razem od Théâtre des Champs-Élysées w Paryżu, na którego scenie wystąpił jako pierwszy w historii Teatru śpiewak flamenco. Dwa lata później Paco de Lucía zaproponował mu wstąpienie do swojego sekstetu, na miejsce własnego brata Pepe.
Duquende współpracował również z gitarzystami: Tomatito, Moraíto Chico, Vicentem Amigo, Jua-nem Carmoną, Juanem Manuelem Cañizaresem oraz z najlepszymi wokalistkami i wokalistami fla-menco, takimi jak: Manzanita, Montse Cortés i La Tana. Niezależnie od występów w projektach innych artystów Duquende realizuje również swoje autorskie pomysły, nagrywając solowe płyty A mi aire, Soy el Duende, Samaruco, Mi forma de vivir.

David de Jacoba
David de Jacoba nie planował muzycznej kariery. Urodził się w 1985 roku w cygańskiej rodzinie w Andaluzji i miał poświęcić się jakiemuś tradycyjnemu zajęciu. Muzyką zainteresował się dzięki swo-jemu bratu, profesjonalnemu gitarzyście, który dostrzegł w nim niezwykły talent wokalny i zachęcił do tego, by spróbował swoich sił jako śpiewak flamenco. Razem wybrali się do Madrytu, gdzie brat pomógł Davidowi de Jacobie otrzymać angaż do zespołu tancerki flamenco Maríi Juncal. Tak rozpo-częła się jego muzyczna kariera, która wiodła przez współpracę z kolejnymi tancerzami, takimi jak El Güito, Alfonso Losa, José Maya, Joaquín Cortés oraz z gitarzystami – Tomatito i Niño Josele. Zatem w ciągu swojej krótkiej kariery zdążył już współpracować z czołowymi postaciami współczesnej kultury flamenco. Aktualnie David de Jacoba występuje, jako drugi śpiewak, z Paco de Lucíą, który jest zachwycony jego głosem i możliwościami interpretacyjnymi, wprowadzającymi do jego występów ekspresję dramatyzmu. Z tą opinią zgadzają się także krytycy muzyczni, doceniając mocną barwę głosu de Jacoby, szeroką skalę oraz doskonałą rytmikę, co wszystko razem czyni z niego jednego z najwybitniejszych śpiewaków naszych czasów.

El piraña, Israel Suárez Escobar
Niespełna trzydziestoletni perkusista wywodzący się z rodziny obfitującej w wielkie muzyczne oso-bowości, w tym w dwa pokolenia wybitnych śpiewaków flamenco, takich jak Porrina de Badajoz (dziadek El Pirañi) i Ramón el Portugués (ojciec). Muzykiem flamenco jest też brat artysty Ramón „Porrina”, z którego pomocą rozpoczął swoją karierę w zespole Niñy Pastori. Do tej pory akompa-niował już niemal wszystkim najwybitniejszym śpiewaczkom i śpiewakom flamenco, takim jak: An-tonio Carmona, Rosario Flores, Montse Cortés, José Mercé, Enrique Morente. Współpracował z ze-społami Ketama i la Barbería del Sur, z perkusistami: Giovannim Hidalgo, Horacio El „Negro”, Jer-rym Gonzalezem, z gitarzystami: Tomatito, Vincentem Amigo, Niño Josele oraz z muzykami jazzo-wymi, takimi jak Paquito D’Rivera czy Wynton Marsalis. Brał udział również w tworzeniu ścieżki dźwiękowej do filmu Ulica 54 w reżyserii Fernando Trueby i Vengo Tony’ego Gatlifa.
Antonio Sanchez Palomo pomimo to, że jest jednym z najmłodszych członków zespołu Paco de Lucíi, to powoli wkracza do grona najwybitniejszych hiszpańskich gitarzystów grających flamenco. Nie jest to zaskoczeniem, zważywszy na bogatą muzyczną tradycję jego rodziny, z której wywodzi się wiele znamienitych postaci hiszpańskiej muzyki. Prywatnie bowiem Antonio Sanchez Palomo jest bratankiem Paco de Lucíi, noszącym imię swojego dziadka, gitarzysty Antonio Sancheza. Jednakże z pewnością to nie powiązania rodzinne zapewniły mu miejsce drugiego gitarzysty w zespole króla flamenco, a jego niebywały talent, przede wszystkim, doskonałe zdolności improwizatorskie. Recenzenci zgodnie twierdzą, że olbrzymią przyjemność sprawia patrzenie na grę Sancheza i słu-chanie jego pasaży granych techniką jazzową wspólnie z Paco de Lucíą.