Elektryczne brzmienie

Gitara elektryczna, modna, smukła, piękna. Nieodzowny instrument każdego muzyka rockowego i metalowego. Obecnie istnieją dziesiątki modeli gitary elektrycznej. Jedne idealnie nadają się do mocnego brzmienia, podczas, kiedy inne sprawdzą się w nieco lżejszym repertuarze. Warto wiedzieć, że właściwie dobrana gitara elektryczna świetnie sprawdzi się także u początkującego muzyka.

Jak powstaje dźwięk?

Jak wiadomo, gitara należy do instrumentów muzycznych strunowych szarpanych. Model klasyczny (np. gitara Admira- Juanita) składa się z pudła rezonansowego i gryfu, a także progów, położonych na podstrunnicy oraz sześciu strun (warto wiedzieć, że istnieją także odmiany gitary klasycznej, u których występuje inna ilość strun, np. cztery, pięć, siedem, osiem, czy w końcu dziewięć, a nawet dziesięć lub dwanaście). Wskutek szarpania strun uzyskać można jedynie cichy dźwięk, dlatego też wibracje należy wzmocnić. Można to zrobić mechanicznie – właśnie za pomocą pudła rezonansowego, jak to ma miejsce w gitarze klasycznej lub też elektrycznie. Gitara elektryczna nie posiada zatem pudła rezonansowego, ponieważ go nie potrzebuje. Wyposażona jest natomiast w przetworniki, zamieniające drgania strun na sygnał elektryczny. Sygnał ten jest następnie wzmacniany i w końcu emitowany przez głośniki. Przetworniki elektromagnetyczne, wewnątrz których umieszczone są magnesy sztabkowe (w kształcie walca), znajdują się bezpośrednio pod strunami. W cewce wykonanej z cienkiego drutu i nawiniętej na karkas, na skutek drgania metalowych strun, kumuluje się napięcie, które jest przekazywane do wzmacniacza. Ponadto, w instrumentach posiadających dwie lub trzy przystawki, dzięki trzy lub pięciostopniowemu przełącznikowi (umiejscowionemu przy potencjometrach gitary), można zmieniać brzmienie. Bogaty wybór wysokiej jakości gitar, dostępnych w dobrej cenie, znaleźć można na stronie www.rigexpert.pl.

Historia

Przodkiem gitary elektrycznej jest tak zwana patelnia (z ang. The frying pan), spotykana w latach trzydziestych XX wieku, która święciła triumfy jako gitara hawajska; jednak prawdziwa gitara elektryczna, ES-150, powstała w roku 1935. Wykorzystywała ona przetwornik i miała pudło rezonansowe, z charakterystycznymi dla instrumentów smyczkowych, wycięciami po obu stronach. Pudło generowało jednak źle brzmiące sprzężenia zwrotne, dlatego z czasem zrezygnowano z niego zupełnie. Pierwszą taką, nieposiadającą pudła rezonansowego, gitarę elektryczną, nazwano deską (z ang. The Log). Zanim instrument przybrał obecny wygląd, musiał jeszcze przejść wiele transformacji. W połowie lat pięćdziesiątych, triumfy w muzyce country, jazzowej oraz rockendrollowej święcił Telecaster, jednak jego czas przeminął po wprowadzeniu na rynek tańszego i wyjątkowo elastycznego w kształtowaniu dźwięków Stratocastera, czyli gitary posiadającej aż trzy zestawy przetworników, które można było uruchamiać w pięciu kombinacjach.

Teraźniejszość

Dzisiaj, ponieważ muzycy poszukują własnego brzmienia, często spotkać można instrumenty tworzone na zamówienie. Gitary takie mogą być wyposażone w dwa lub więcej gryfów, mieć nietypowy strój, kształt czy brzmienie. Odmianą gitary elektrycznej, jest stworzona na potrzeby muzyki rozrywkowej, gitara basowa. Idealnie zastępuje ona kontrabas (posiada bowiem cztery struny w stroju E1- A1 – D – G i zapewnia skalę brzmienia od E1 do g1) . Coraz częściej występuje jako instrument solowy. Przykładem może być model Ibanez-GSR200. Niskie brzmienie w tym instrumencie uzyskuje się dzięki użyciu grubszych strun, a także dłuższego gryfu. Ten ostatni może powodować dyskomfort gry u muzyka, dlatego też bardzo często w gitarze basowej instaluje się podpórki na kciuk, zwane thumbrest. Wyróżnia się kilka możliwości uzyskania dźwięku: fingering (szarpanie strun), piórkowanie, zwane również pickingiem (uderzanie strun kostką), slap (uderzanie w struny kciukiem), popping (podrywanie strun wszystkimi palcami oprócz kciuka) czy w końcu tapping (energiczne dociskanie strun do progów).