Słowo symfonia wywodzi się z greki z syn- i phone, słowa które używane było przez greków do zdefiniowania konceptów dotyczących „zgodności”. Od XVIII wieku termin ten zaczął być używany odnośnie formy muzycznej wywodzącej się głównie z sonaty, ale i również z preludia, suity i uwertury. Symfonia jest to gatunek muzyczny na orkiestrę, gdzie wszystkie instrumenty mają tak samo ważną rolę.
W swej formie klasycznej symfonia tak jak i sonata składa się z czterech części: pierwszej szybkiej w formie sonatowej, drugiej wolnej, trzeciej zmiennej, złożonej z tańca na ¾ (np. z menueta lub scherza) i lostatniej czwartej szybkiej w formie sonatowej lub ronda.
Niemniej jednak istnieje również wiele symfonii, które zostały zmodyfikowane przez swoich autorów i różnią się od swej klasycznej wersji. Sam geniusz tego gatunku Beethoven zaczął eksperymentować ze strukturą poszczególnych części swojej VI Symfonii, a następnie dodał śpiewaków do IX Symfonii.
W epoce romantyzmu niektórzy kompozytorzy również modyfikowali swoje symfonie. Pojawiły się symfonie o większej ilości części bądź takie, których części miały różne etapy („Romeo i Julia” H. Berlioz, II i III Symfonia G. Mahlera) jak i symfonie z tylko jedną częścią lub następującymi po sobie częściami (VII Symfonia J Sibeliusa, „Eine Alpensinfonie” R. Straussa oraz IV Symfonia C. Nielsena). Zaczęto również komponować symfonię na orkiestry kameralne (Berlioz, Mahler, Bruckner), dla śpiewaków oraz chórów (II Symfonia Mendelssohna, XIV Symfonia Szostakowicza) oraz na pojedyncze instrumenty takie jak organy czy fortepian (Charles-Marie Widor y Louis Vierne oraz Charles-Valentín Alkan. Natomiast symfonie współczesne często posiadają jedynie trzy części tak jak np. symfonie Artura Honeggera.
KLASYCYZM
Joseph Haydn symfonia "Pożegnalna"- Capella Istropolitana
Ludwig van Beethoven Oda do radości z IX Symfonii w wykonaniu The Mormon Tabernacle Choir.