Święto Uniwersytetu Szczecińskiego

21 maja (wtorek), godz. 19.00, Kościół p.w. św. Krzyża, ul. Wieniawskiego 4

Skrzypaczka światowej sławy, laureatka ostatniego Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu - Soyoung Yoon - wystąpi wraz z Orkiestrą szczecińskiej Filharmonii na koncercie, który odbędzie się pod honorowym patronatem JM Rektora Uniwersytetu Szczecińskiego, prof. dr hab. Edwarda Włodarczyka. Koncert z okazji Święta Uniwersytetu poprowadzi Warcisław Kunc.
Wstęp wolny.

W programie:

G. F. Händel – Anthem Koronacyjny Zadok the Priest HWV 258
F. Mendelssohn-Bartholdy – Psalm 42 Wie der Hirsch schreit op. 42
P. I. Czajkowski – Koncert skrzypcowy D-dur op. 35

Wykonawcy:

Soyoung Yoon – skrzypce
Lucyna Boguszewska – sopran
Chór Akademicki Uniwersytetu Szczecińskiego (przygotowanie zespołu – Tadeusz Buczkowski)
Orkiestra Filharmonii im. M. Karłowicza w Szczecinie
Warcisław Kunc − dyrygent
Andrzej Wątorski – słowo o muzyce

Omówienie repertuaru:

Georg Friedrich Händel (1685-1759) – Anthem koronacyjny Zadok the Priest HWV 258

Czerwiec roku 1727. Jerzy Fryderyk Händel, nowy obywatel królestwa Anglii, obejmuje funkcję impresario artystycznego oraz dyrygenta w orkiestrze Królewskiej Akademii Muzycznej w Londynie – znanej w tamtych czasach przede wszystkim z koncertów i oper wystawianych głównie na potrzeby rodziny królewskiej. Powodzenie nowego przedsięwzięcia Händla uzależnione było w bardzo dużym stopniu od wsparcia finansowego króla. Jednakże jego reputacja u rodziny królewskiej była solidnie nadszarpnięta, po głośnym skandalu w Royal Academy of Music, kiedy to w trakcie przedstawienia operowego doszło do bójki dwóch głównych bohaterek występujących na scenie. Efektem tego wydarzenia było przedwczesne zamknięcie sezonu artystycznego oraz nie najlepsza opinia jaka przylgnęła do teatru Händla w tamtym okresie czasu.
Sprawa królewskiego mecenatu rozwiązała się jednakże bardzo szybko, w sposób dla Händla korzystny i nieoczekiwany, związany ze śmiercią króla Anglii Jerzego I Hanowerskiego oraz koronacją jego następcy w osobie syna księcia Walii Jerzego Augusta, z którym łączyły go bardzo dobre relacje osobiste. Podobnie jak Händel, książę słabo mówił po angielsku. Posiadał także podobny charakter, co dla wielkiego Saksończyka (jak potocznie nazywano Händla) było dodatkowym atutem. Händel zawsze bardzo żywo interesował się polityką rodziny królewskiej oraz podtrzymywał dobre relacje z najważniejszymi osobami w królestwie. Interesy muzyczne z  hanowerczykami połączyły go jeszcze w 1701 roku, kiedy to po akcie sukcesji elektorem rodzinnej dla Händla Saksonii został Jerzy I. Jeszcze za jego panowania Händel działał na „dwa fronty”, realizując zarówno zamówienia muzyczne dla króla, jak i dla jego potencjalnego następcy (którzy poniekąd byli ze sobą skonfliktowani).
Przyjęta przez Händla strategia działania przynosiła wymierne korzyści, czego bezpośrednim potwierdzeniem jest nadanie mu obywatelstwa angielskiego w 1727 roku. Gdy było już wiadomo, że Jerzy August zostanie koronowany, Händel jeszcze intensywniej przystąpił do zaciskania więzi przyjaźni z nowym królem, dostarczając na uroczystość koronacji z dnia 11 października 1727 cztery nowe, efektowne hymny, osadzone w tradycyjnych, biblijnych tekstach dotychczasowych uroczystości królewskich. Jednakże nim do tego doszło Jerzy Fryderyk musiał uporać się z dwoma przeszkodami. Po pierwsze, władze kościoła anglikańskiego nalegały aby wykorzystać zaproponowane i zweryfikowane przez nich teksty hymnów, na co wielki Saksończyk w typowym dla siebie stylu nie zgodził się i użył wolnych adaptacji wcześniejszych tekstów koronacyjnych. Drugim problemem była dotychczasowa ubogość oprawy muzycznej w opactwie westminsterskim. Według arcybiskupa Canterbury uroczystość ta powinna posiadać skromny, wręcz pokutny charakter. Jednakże i w tym przypadku Händel postawił na swoim, tworząc (jak na złość władzom kościelnym...) muzykę triumfalną, radosną i żywiołową, odznaczającą się olbrzymim przepychem, jakże charakterystycznym dla jego całej twórczości. Dowodem doskonałości artystycznej stworzonych przez Händla hymnów jest fakt, że są one wykonywane na każdej koronacji począwszy od roku 1727, a także na innych państwowych uroczystościach najwyższej rangi (ostatnio podczas ślubu księcia Williama i Kate Middleton).
Najpopularniejszym ze skomponowanych przez Händla hymnów koronacyjnych jest Zadok the Priest, wykonywany tradycyjnie podczas namaszczenia monarchy. Struktura muzyczna anthemu jest prosta. Jest on oparty na anglojęzycznej adaptacji słów księgi Królów, mówiących o mianowaniu przez króla Dawida na następcę tronu swego syna Salomona. Po charakterystycznym wstępie instrumentalnym pojawia się triumfalne wejście chóru tutti oparte na słowach Zadok the Priest. Melodia ulega rozwinięciu w późniejszych motywach synkopowanych And all the people rejoic'd oraz w szeregu efektownych, wirtuozowskich wokalnych koloratur na zwrocie Amen. Całość kończy się triumfalnym Alleluia. O wielkiej popularności hymnu może świadczyć jego adaptacja na cele piłkarskiej Ligi Mistrzów, dokonana przez Tony’ego Brittena w 1992 roku.

Felix Mendelssohn-Bartholdy (1809-1847) – Psalm 42 Wie der Hirsch schreit
(Jak łania pragnie wody) op. 42

Twórczość sakralna stanowi bardzo ważną cześć spuścizny kompozytorskiej Felixa Mendelssohna-Bartholdy’ego. Przez całe swe życie Mendelssohn, jako nawrócony Żyd, traktował sprawy wiary bardzo poważnie. Jego zainteresowanie formami kościelnymi wzrosło szczególnie po ponownym odkryciu dla świata zapomnianej Pasji wg św. Mateusza autorstwa Jana Sebastiana Bacha (1829 r.). Żywił on także wielkim podziwem oratoria Georga Friedricha Händla, w związku z czym jego cała twórczość sakralna nacechowana jest wpływem dwóch wielkich poprzedników.
Mendelssohn będąc dyrektorem lipskiego Gewandhausu, pragnął jak najlepiej wypełnić pustkę w muzyce kościelnej miasta, która była bardzo odczuwalna po śmierci Bacha w 1750 r., tworząc przede wszystkim cykl psalmów i oratoriów opartych na biblijnych przekładach Marcina Lutra.
Wie der Hirsch schreit (Jak łania pragnie wody) stanowi drugie opracowanie Mendelssohna w formie psalmu, po Psalmie 115 wydanym w 1830 r. Cztery części skrajne zostały opracowane w maju 1837 roku w trakcie miesiąca miodowego, który spędzał w urokliwych okolicach Freiburga wraz ze swoją świeżo poślubioną małżonką Cécile Jeanrenaud. Trzy części środkowe Mendelssohn dopisał na początku roku 1838. Prawykonanie psalmu miało miejsce 1 stycznia 1838 roku w lipskim Gewandhausie i zostało bardzo dobrze przyjęte przez publiczność oraz licznych krytyków muzycznych (m. in. przez Roberta Schumanna). Warto nadmienić, że opinia samego Mendelssohna na temat jego własnego dzieła była nadspodziewanie wysoka, co znajduje potwierdzenie
w wielu listach, adresowanych w szczególności do siostry Fanny. Pisze on m. in.: „...jest to najlepszy utwór kościelny, jaki dotychczas napisałem...”. Z kolei w korespondencji do swojego przyjaciela Raimonda Härtla wskazuje: „...to najlepsze co dotychczas napisałem w tym gatunku...”. Mendelssohn wykazywał ponadto bardzo ścisłe poglądy na tematy wykonawcze związane ze swoim psalmem, wskazując: „Nic bardziej nie irytuje mnie niż jego niepoprawne, brutalne, zbyt szybkie wykonanie...”.

Piotr Iljicz Czajkowski (1840-1893) – Koncert skrzypcowy D-dur op. 35

Piotr Czajkowski skomponował swój jedyny Koncert skrzypcowy w Clarens – małym uzdrowisku w Szwajcarii,
w którym zamieszkał w marcu 1878 r., po rozpadzie swojego małżeństwa z Antoniną Miliukovą. W trakcie pobytu dołączył do niego jeden z jego ulubionych uczniów, zarazem kochanek − Josef Kotek. Inspirująca obecność Kotka oraz piękno szwajcarskich krajobrazów zmotywowały Czajkowskiego
do rozpoczęcia pracy nad nowym utworem – koncertem skrzypcowym, którego partyturę ukończył zaledwie po dwóch tygodniach wytężonego wysiłku twórczego.
Swe nowe dzieło Czajkowski poświecił długoletniemu przyjacielowi Leopoldowi Auerowi, który jednakże niespodziewanie odmówił prawykonania, twierdząc, że partia skrzypiec jest niemożliwa do zagrania. Dopiero we Wiedniu 1881 r. wielki rosyjski wirtuoz skrzypiec Adolf Brodski, podjął sie pierwszego wykonania koncertu. W dowód wdzięczności Czajkowski podarował Brodskiemu swoją fotografię z dedykacją: „Artyście, który podjął się niemożliwego”. Dzieło wywołało wielką wrzawę, wyznaczając nowe granice w sztuce wiolinistycznej, przynależąc do ścisłego światowego kanonu literatury skrzypcowej. Koncert łączy w sobie klasyczną Mozartowską słoneczną radość życia z elementami charakterystycznymi dla rosyjskiej muzyki ludowej. Świeżość, urok, liryzm oraz doskonała melodyka, sprawiły, że utwór osiągnął niebywały sukces we wszystkich najważniejszych salach koncertowych świata.
Część pierwsza Allegro moderato (umiarkowanie szybko) rozpoczyna się krótkim wstępem z motywem pierwszego tematu, który po melodyjnej kadencji przedstawiony jest w pełnej postaci przez skrzypce solo. Efektowny temat drugi poprzedzony jest burzliwym dialogiem solisty z orkiestrą. W przetworzeniu tematów bardzo silnie zaakcentowane jest wirtuozowskie wykorzystanie instrumentu solowego. Część druga – Canzonetta, utrzymana jest w tempie Andante (dość wolno). Swoim charakterem przypomina niektóre włoskie pieśni i należy zarazem do najbardziej charakterystycznych w twórczości Czajkowskiego. Część finałowa Allegro vivacissimo (bardzo żywo) zainspirowana jest kozackimi rytmami, buchając przy tym wielką niepohamowaną radością, ukazując w pełni możliwości brzmieniowe skrzypiec we wszystkich możliwych rejestrach.

opracował: Łukasz Maciąg


Wykonawcy:

Soyoung Yoon – skrzypce

Po zdobyciu I nagrody na prestiżowym Międzynarodowym Konkursie im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu w 2011 roku, Soyoung Yoon powszechnie okrzyknięto jedną z najlepszych skrzypaczek młodego pokolenia. Naukę gry na skrzypcach rozpoczęła w wieku pięciu lat, szybko osiągając status gwiazdy w rodzinnej Korei, po wygranych w Muzycznym Konkursie Chunchu, Seulskim Konkursie Symfonicznym, Konkursie Młodych Muzyków Republiki Korei oraz zdobyciu Muzycznej Nagrody Unpa. Artystka wkroczyła na światowe sceny budząc podziw publiczności i muzyków fascynującymi występami na licznych, prestiżowych konkursach skrzypcowych. Jest laureatką trzech najbardziej znaczących konkursów: Indianapolis (2010), Królowej Elżbiety w Brukseli (2009) oraz Czajkowskiego w Moskwie (2007). W 2002 roku zaledwie siedemnastoletnia wówczas artystka, zdobyła I nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym im. Yehudi Menuhina. Rok później została najmłodszą zdobywczynią I nagrody na Międzynarodowym Konkursie Muzycznym Kulen Kampff w Kolonii oraz finalistką Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego w Hanowerze. W 2005 roku wygrała Międzynarodowy Konkurs im. Tibora Vargi, na którym otrzymała również specjalną nagrodę im. Beli Bartóka, a Stowarzyszenie Muzyczne Korei nadało jej tytuł Najlepszego Młodego Artysty. W 2006 roku na Konkursie im. Dawida Ojstracha zdobyła Grand Prix, nagrodę specjalną za wirtuozerię gry
oraz nagrodę specjalną Towarzystwa im. Lutosławskiego. Soyoung Yoon wzięła ponadto udział w filmie dokumentalnym nakręconym przez telewizję WDR pt. Der Weg des Meistergeiger.
Ciesząca się uznaniem jako solistka, Soyoung Yoon występowała z takimi orkiestrami, jak: Orkiestra Virtuosi w Moskwie, Orkiestra Kameralna w Zurychu, Philharmonie der Nationen, London Mozart Players, Sinfonieorchester des Norddeutschen Rundfunks, Sinfonieorchester des Westdeutschen Rundfunks, Kijowska Państwowa Orkiestra Radiowa, Rosyjska Orkiestra Narodowa, Belgijska Orkiestra Narodowa, orkiestra Euskadiko z Hiszpanii, Trondheim Soloists oraz wieloma orkiestrami symfonicznymi w Polsce (m. in. w Bydgoszczy, Białymstoku, Rzeszowie). Współpracowała z tak znakomitymi dyrygentami, jak: Mario Venzago, Gilbert Varga, Saulius Sondeckis, Muhai Tang, Justus Frantz czy Gabriel Chmura. Występowała m. in. w sali Bolszoj Konserwatorium w Moskwie, Międzynarodowym Domu Muzyki w Moskwie, Santori Hall w Tokio, Tonhalle w Zurichu, Filharmonii w Kolonii, Centrum Sztuki Scenicznej w Tel Awiwie, Belgijskim Centrum Sztuki, Centrum Sztuki w Seulu oraz na Międzynarodowym Festiwalu Chopinowskim w Dusznikach Zdroju.
Soyoung Yoon uczyła się u wielu wybitnych pedagogów skrzypiec, wśród których znaleźli się m. in. Shlomo Mintz, Ida Haendel, Donald Weilerstein, oraz Viktor Danchenko. Po ukończeniu średniej szkoły artystycznej Yewon oraz Wyższej Szkoły Artystycznej w Seulu, w 2002 roku Soyoung jako wybitnie uzdolniony muzyk została przyjęta do klasy profesor Namyum Kim w Narodowym Uniwersytecie Sztuki Korei Południowej. Po zdobyciu licencjatu w Hochschule für Musik w Kolonii, podjęła studia w Uniwersytecie Artystycznym w Zurychu w klasie mistrzowskiej profesora Zachara Brona.
Soyoung Yoon gra na skrzypcach A. Stradivariego King George z 1710 r. oraz na ex Bueckeburg J. B. Guadaniniego (1773 r., Turyn).


Lucyna Boguszewska – sopran

Związana z Operą na Zamku od 2003 r. jako śpiewak solista. Absolwentka Wydziału Wokalno-Aktorskiego Akademii Muzycznej w Bydgoszczy.
W czasie kilku lat kariery wypracowała sobie pozycję wyróżniającej się solistki, wykonującej role główne zarówno w repertuarze operowym, jak i operetkowym.
W swym dorobku artystycznym posiada znaczące role, m. in.: Nedda (Pajace/R. Leoncavallo), Micaela (Carmen/G. Bizet) czy też Hanna (Straszny dwór/S. Moniuszko). Na Festiwalu Oper Stanisława Moniuszki wykonała większość sopranowych ról wielkiego polskiego kompozytora. Brała również udział w wystawieniach dzieł oratoryjnych, m. in.: Requiem W. A. Mozarta na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie, a także w Katedrze Szczecińskiej po śmierci Papieża Jana Pawła II. Współpracuje z Filharmonią Szczecińską oraz Chórem Akademickim Uniwersytetu Szczecińskiego prowadząc zajęcia z emisji głosu.

Warcisław Kunc – dyrygent

Studia dyrygenckie odbył w warszawskiej Akademii Muzycznej w klasach prof. B. Madeya i H. Czyża. Był dyrektorem Toruńskiej Orkiestry Kameralnej w latach 1989-92. Następnie dwukrotnie kierował Operą na Zamku w Szczecinie w latach 1992-2004 oraz 2008-2011.
Sprawował kierownictwo muzyczne w ponad pięćdziesięciu spektaklach operowych, operetkowych, baletowych i musicalowych. Jego zainteresowania muzyczne są niezmiernie szerokie, począwszy od muzyki baroku (Jefte Carasimiego, Fairy Queen Purcella), poprzez klasyczny repertuar operowy (Carmen, Tosca, Traviata, Cyganeria, Uprowadzenie z Seraju, Czarodziejski flet, Kawaler srebrnej róży, Fidelio), klasyczną operetkę (Wesoła wdówka, Baron cygański, Orfeusz w piekle), skończywszy na musicalu (My Fair Lady, West Side Story). Szczególnym zainteresowaniem darzy twórczość Stanisława Moniuszki.
W roku 2005 został dyrektorem artystycznym Festiwalu Vivat Moniuszko w Szczecinie, podczas którego zaprezentowano wszystkie opery kompozytora. Z jego inicjatywy powstały Letnie Sezony Operowe, organizowane od 1993 roku na dziedzińcu Zamku Książąt Pomorskich w Szczecinie. Jest także twórcą Wielkiego Turnieju Tenorów Opery na Zamku.
Jako dyrygent występował w Hiszpanii, Niemczech, Austrii, Rosji, Szwajcarii, Włoszech i na Litwie. Dokonał nagrań archiwalnych z Orkiestrą Polskiego Radia w Krakowie oraz NOSPR w Katowicach. Z Orkiestrą Opery na Zamku nagrał muzykę do filmu To ja, złodziej J. Bromskiego, Credo H. Seroki, Wesołą wdówkę F. Lehara oraz Parię S. Moniuszki, wyróżnioną przez paryską Académie du Disque Lyrique w 2009 roku w Paryżu Złotym Orfeuszem, ponadto opery Flis i Verbum nobile nagrodzone Płytą roku 2013 przez International Classical Music Awards. Prowadził prawykonania Loterii na mężów K. Szymanowskiego (wersja koncertowa z fortepianem i solistami, 1999) oraz I co wy na to? czyli Cierpienia Nowego Pirandella A. Gronau (2002).
Profesor Warcisław Kunc prowadzi ponadto ożywioną działalność pedagogiczną. Jest kierownikiem Katedry Dyrygentury Symfonicznej i Operowej Akademii Muzycznej w Poznaniu. Za swoje osiągnięcia artystyczne otrzymał wiele wyróżnień i odznaczeń.



Tadeusz Buczkowski − Dyrektor Artystyczny oraz dyrygent Chóru Uniwersytetu Szczecińskiego

Związany ze szczecińską chóralistyką od ponad 50 lat. Najpierw jako członek Chóru Politechniki Szczecińskiej (od 1961 r.), a następnie od roku 1963 jako instruktor muzyczny, a potem II dyrygent zespołu u boku prof. Jana Szyrockiego. Z Chórem Politechniki Szczecińskiej, jako dyrygent, koncertował w Niemczech i na Kubie, a także na różnych estradach krajowych, między innymi w Filharmonii Narodowej w Warszawie oraz Filharmonii Szczecińskiej.
Był współtwórcą płyty Srebrne dzwony do tekstu Ernesta Bryla i muzyki Katarzyny Gaertner. Przygotowany przez niego Chór Politechniki Szczecińskiej brał udział w koncercie Nieszpory Ludźmierskie Jana Kantego Pawluśkiewicza na światowej wystawie EXPO'98 w portugalskiej Lizbonie. Z kolei w latach 1966 – 1972 oraz 1988 – 2005 współpracował jako instruktor i dyrygent ze Szczecińskiem Chórem Chłopięcym Słowiki. Od roku 1987 jest kierownikiem artystycznym i dyrygentem szczecińskiego Chóru Senioralnego Rapsodia, którego aktualną siedzibą jest Zamek Książąt Pomorskich w Szczecinie. Z chórem tym dwukrotnie zdobył Grand Prix na Ogólnopolskim Przeglądzie Artystycznego Ruchu Seniorów w Bydgoszczy.
Od roku 2006 jest współtwórcą, kierownikiem artystycznym i dyrygentem Chóru Akademickiego Uniwersytetu Szczecińskiego (do roku 2012 Chóru Wydziału Nauk Ekonomicznych i Zarządzania Uniwersytetu Szczecińskiego). Z zespołem tym w ciągu kilku lat działalności zdołał opracować bardzo szeroki i wymagający repertuar, między innymi utwory autorstwa W. A. Mozarta, J. Haydna, G.F. Händla, W. Kilara, C. Orffa oraz M. Jasińskiego. Dyrygując Chórem zdobył wyróżnienie na XV Ogólnopolskim Festiwalu Kolęd i Pastorałek w Będzinie w styczniu 2009 roku, a kilka miesięcy później, nagrał płytę kolędową Witaj gwiazdko złota. W 2012 roku, pod jego kierunkiem, zespół został laureatem srebrnego pasma na VII Ogólnopolskim Konkursie Kolęd i Pastorałek w Chełmnie.
Za swoją działalność muzyczną Tadeusz Buczkowski był wielokrotnie nagradzany, m. in. przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski), a także przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (Brązowy Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis).



Chór Akademicki Uniwersytetu Szczecińskiego

Chór Akademicki Uniwersytetu Szczecińskiego powstał w wyniku przekształcenia Chóru Wydziału Nauk Ekonomicznych i Zarządzania Uniwersytetu Szczecińskiego, powstałego w październiku 2006 roku z inicjatywy ówczesnego dziekana WNEiZ prof. zw. dr hab. Edwarda Urbańczyka oraz dra Tadeusza Buczkowskiego. Trzon zespołu stanowią studenci, absolwenci i pracownicy naukowi Uczelni, a składu dopełnia grupa szczecińskich sympatyków muzyki i śpiewu.
W ciągu kilku lat istnienia Chór Akademicki Uniwersytetu Szczecińskiego zdołał opracować bardzo szeroki i wymagający repertuar. Są to m. in. utwory autorstwa W.A. Mozarta, J. Haydna, G.F. Händela, W. Kilara, D. Bortnianskiego, M. Gomółki, Wacława z Szamotuł, J. Busto, Z. Kodaly'ego, C. Orffa i B. Shawa. Szczególnie ważne miejsce w repertuarze chóru zajmują utwory i opracowania wybitnego szczecińskiego kompozytora − Marka Jasińskiego.
ChAUS miał zaszczyt wielokrotnie śpiewać dla publiczności Zamku Książąt Pomorskich, a także Katedry św. Jakuba oraz wielu innych szczecińskich kościołów. Zespół bardzo często koncertuje również w innych miejscowościach województwa zachodniopomorskiego (Wałcz, Międzyzdroje, Wolin, Gryfice, Goleniów, Trzęsacz, Kołobrzeg, Resko). Chór godnie reprezentował szczecińskie środowisko muzyczne m. in. na Ogólnopolskim Festiwalu Kolęd i Pastorałek w Będzinie w 2009 roku. W trakcie Jubileuszowej XV edycji tego festiwalu, w którego eliminacjach wzięło udział około 2000 uczestników, zespół zdobył wyróżnienie. Chór był ponadto trzykrotnym ambasadorem kultury polskiej w trakcie odbytych tourneé zagranicznych. W latach 2009 − 2011 ChAUS koncertował dla publiczności w Belgii, Niemczech, Francji i Szwajcarii. Najważniejszymi występami były występy w obu siedzibach Parlamentu Europejskiego, w Brukseli i Strasburgu, gdzie dla licznie zgromadzonej grupy parlamentarzystów oraz zaproszonych gości wykonano najpiękniejsze polskie kolędy.
Niewątpliwym sukcesem Chóru było nagranie, już w trzecim roku swej działalności, pierwszej w pełni profesjonalnej płyty z repertuarem kolędowym zatytułowanej Witaj Gwiazdko Złota. Wielkim zaszczytem i przeżyciem było także wykonanie kilku wielkich dzieł wokalno-instrumentalnych. W maju 2010 roku z okazji 25-lecia Uniwersytetu Szczecińskiego zespół wykonał wspólnie z chórem ówczesnej Katedry Edukacji Artystycznej, Mszę Koronacyjną W. A. Mozarta. Rok później, w maju 2011 z okazji Jubileuszu 5-lecia swojego istnienia Zespół wraz z chórem, orkiestrą i solistami Opery na Zamku w Szczecinie, wykonał Mszę Nelsońską J. Haydna.
W roku 2012 Chór wraz ze Szczecińską Cameratą wykonał wirtuozowski psalm G. F. Händla Dixit Dominus. W kwietniu 2013 roku ChAUS wziął udział w uroczystej mszy świętej, koncelebrowanej z Kolegiaty św. Mikołaja Biskupa w Wolinie, transmitowanej za pośrednictwem TV Polonia w paśmie globalnym.


Orkiestra Filharmonii im. Mieczysława Karłowicza w Szczecinie

Orkiestra Symfoniczna szczecińskiej Filharmonii rozpoczęła działalność koncertową w 1948 roku. Pierwszymi dyrygentami i dyrektorami byli Józef Wiłkomirski (1955-1971) oraz Stefan Marczyk (1971-1990). W latach 1990-94 dyrektorem i kierownikiem artystycznym został Jarosław Lipke. W latach 1994-2006 funkcję dyrektora naczelnego pełniła Jadwiga Igiel-Sak, a następnie do sierpnia 2012 roku Andrzej Oryl. Dyrektorami artystycznymi byli kolejno: Józef Radwan (1994-96), Jerzy Salwarowski (1996-2003), Zygmunt Rychert (2003-2009) oraz Mykola Diadiura (2009-2012).
Pierwszego września 2012 stanowisko dyrektora szczecińskiej Filharmonii objęła Dorota Serwa, która zaprosiła do współpracy jako pierwszego dyrygenta FS Michała Dworzyńskiego.
Orkiestra Państwowej Filharmonii (1953), później Państwowej Filharmonii Szczecińskiej im. Mieczysława Karłowicza (1958), wreszcie Filharmonii im. M. Karłowicza w Szczecinie (2006) od swojego pierwszego koncertu dążyła do osiągnięcia wysokiego poziomu artystycznego, docenianego i uznawanego również w krajach europejskich. Zespół występował m. in. w Belgii, Bułgarii, b. Czechosłowacji, Danii, Francji, Hiszpanii, Holandii, Niemczech, Szwecji, we Włoszech oraz na Festiwalu Flandryjskim.
Wśród solistów, którzy koncertowali z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Szczecińskiej znalazły się takie sławy jak: Krystian Zimerman, Rafał Blechacz, Emmanuel Ax, Halina Czerny-Stefańska, Lidia Grychtołówna, Witold Małcużyński, Piotr Paleczny,  Ewa Pobłocka, Adam Makowicz, Konstanty Andrzej Kulka, Kaja Danczowska, Bartłomiej Nizioł, Stefania Toczyska, Ewa Podleś, Urszula Kryger, Wiesław Ochman, Andrzej Hiolski, Edward Auer, Zahar Bron, Eugene Indjic, Kevin Kenner, Natalia Gutman, Maurizio Pollini oraz Ivan Monighetti.
Za pulpitem dyrygenckim stawali gościnnie m. in.: Witold Rowicki, Genadij Rożdżestwienski, Antoni Wit, Krzysztof Penderecki, Tomasz Bugaj, Jerzy Katlewicz,  Marek Pijarowski, Tadeusz Strugała, Jose Maria Florencio, Karol Teutsch, Andrzej Markowski, Kazimierz Kord oraz Jerzy Maksymiuk.

Opracowanie: Łukasz Maciąg