Ten kompozytor i pianista sowiecki urodzony w Sonowce w 1891 roku jest jednym z najlepszych przykładów sowieckiej szkoły kompozycji. Jego twórczość wpłynęła na późniejszych artystów z jego stron takich jak Aram Chaczaturian czy Dymitr Kabalewski. Na dodatek, zalicza się go do najlepszych klasyków wieku XX, który potrafił w doskonały sposób połączyć tradycję z nowością.
Od najmłodszych lat Siergiej pobierał lekcji muzyki u swojej mamy, która była zapaloną pianistką, a w wieku 9 lat dał koncert w domowym zaciszu prezentując swoją pierwszą operę „Velikan”. Kiedy miał 13 lat podjął naukę w konserwatorium w Petersburgu, gdzie udzielali mu lekcji między innymi Anatol Ladow i Mikołaj Rymski-Korsakow. To właśnie tam Prokofiew zaczął intersować się stylami nieco nowoczesnymi jak na tamte lata. Był antyromantykiem i futurystą. W pierwszej dekadzie XX wieku jego skandaliczne utwory wprawiały w osłupienie publiczność. W ten sposób artysta pokazał cechy, które miały charakteryzować jego styl. Muzyka tego kompozytora to groteska i nadzwyczajna fantazja, liryzm oraz zdolność do tworzenia pięknych i sugestyjnych melodii. Niemniej jednak I Symfonia D-dur „Klasyczna” op. 25 wychodzi poza ten styl i jest całkowitym przeciwieństwem Suity „Scytyjskiej” na wielką orkiestrę symfoniczną op. 20 napisanej zaledwie 2 lata wcześniej.
Po Rewolucji Bolszewickiej wyjechał z kraju w poszukiwaniu spokoju do tworzenia dzieł. Utwory, które w tym czasie komponował dla „Baletów Rosyjskich” takie jak „Błazen”, „Stalowy krok”, Syn marnotrawny” były odbierane całkiem pozytywnie, jednak jego opera komiczna „Miłość do trzech pomarańczy” została przyjęta z obojętnością na swojej premierze w Chicago.
Brak sukcesu oraz tęsknota za ojczyzną sprawiły, że w 1933 roku Prokofiew powrócił do swojego kraju. Niestety zmiany, które tam zaszły, a mianowice narastająca cenzura oraz narzucanie kanonów przez władze sprawiły, że niektóre z jego dzieł zostały odrzucone i zabronione. Przykładem tego może być „Kantata na XX-lecie Października” op. 74. Z tego więc powodu oddtąd dzieła Prokofiewa nabrały bardziej klasycznej formy. W tym okresie kompozytor napisał bajkę symfoniczną „Piotruś i wilk”, balety „Romeo i Julia” oraz „Kopciuszek”, muzykę do filmów „Aleksander Newski” oraz „Iwan Groźny”, operę „Wojnę i pokój”, V Symfonię B-dur oraz 3 sonaty „Wojenne” na fortepian. Zmarł w Moskwie w tym samym dniu i roku co Stalin (5 marca 1953).
Siergiej Prokofiew - Romeo i Julia - Marsz
Siergiej Prokofiew - Sonata D-Dur op. 94Bis
Jon Schmidt - ROCKmaninoff
Siergiej Prokofiev - Symfonia koncertuj?ca op. 125 - Ivan Monighetti
DR LT7 9 Tite-Fit struny do gitary elektrycznej siedmiostrunowej 9-52 - WYPRZEDA
BOSS RE-20 Space Echo efekt gitarowy
Zildjian David Grohl Signature paki perkusyjne
AN Drodowski Mirosaw ″Muzyka Dawna″ ksika na gitar solo
