Forma muzyczna powstała w epoce romantyzmu, której pochodzenie jest pozamuzyczne, tzn. wywodzi się z dzieł literackich bądź tradycyjnych opowieści. Należy do muzyki programowej, której celem jest wywołanie w umyśle słchacza obrazów oraz scen poprzez samą muzykę. Forma ta bazuje na skojarzeniach, tak więc jest przeciwieństwem muzyki absolutnej, która skupia się na samej muzyce (sonata, koncert itp.). Jako produkt romantyzmu poemat symfoniczny ma na celu łączenie poszczególnych dziedzin sztuki.
Na ogół składa się z jednej części i pisany jest głównie na orkiestrę, niemniej jednak istnieją równiez poematy symfoniczne na fortepian bądź mniejszy skład instrumentalny. Forma ta może występować sama tworząc niezależne dzieło lub być częścią cyklu poematów symfonicznych (np. „Má vlast” Bedřicha Smetany złożony jest z sześciu poematów symfoniczncyh).
Twórcą poematu symfonicznego był Franciszek Liszt, który skomponował trzynaście kompozycji w tej formie. Gatunek ten pojawił się również w twórczości takich artystów jak: R. Straussa, J. Sibeliusa, P. Czajkowskiego, C. Debussego, A. Dvořáka, C. Saint-Saënsa, I. Strawińskiego.
ROMANTYZM
Franciszek "Liszt Bitwa Hunów"- Orkiestra Symfoniczna z Budapesztu