Luigi Boccherini

Ten włoski kompozytor oraz wirtuoz wiolonczeli przyszedł na świat w Lucca w 1743 roku. Jego ojciec był kontrabasistą w miejscowej kaplicy. Studiując w Rzymie poznał Glucka i Sammarini. Niemniej jednak w epoce klasycyzmu był niedocenionym artystą, pomimo tego, że sam Haydn uważał go za znakomitego muzyka, który przyczynił się mocno do rozwoju muzyki kameralnej. Na dodatek rozpowszechnił swój instrument- wiolonczelę, która w tamtych czasach była mało znana.
W 1768 roku wyjechał do Paryża, gdzie dostał propozycje pracy na dworze w Madrycie. Tam Boccherini został bardzo dobrze przyjęty przez pozostałych muzyków, lecz królowi Karolowi III się nie spodobał. Zwrócił na niego jednak uwagę brat króla Ludwig, który dał mu do dyspozycji kwartet rodziny Fint. W tym okresie Boccherini napisał wiele utworów opartych na melodiach hiszpańskich, przede wszystkim Quintettino op. 30 nr 6. „La musica notturna delle strade di Madrid” oraz kwintet na gitarę i smyczki op. 50 nr 2 „Fandango”. Następnie wraz z Ludwikiem wyjechał do Arenas de San Pedro, gdzie pozostał aż do jego śmierci w 1785 roku. Od tego czasu zaczął służyć na dworze Benavente-Osasuna, skomponował zarzuelę „La Clementina” i zainteresował się gitarą, na którą napisał utwory kameralne oraz własne transkrypcje wcześniejszych dzieł. Poza tym, skomponował prawie 500 różnych utworów, w tym symfonie (w tym tę najbardziej znaną „Dom diabła”), koncerty, kwartety smyczkowe, 184 kwintety, wśród których 113 napisanych jest na dwie wiolonczele oraz Stabat Mater. Zmarł w Madrycie w 1805 roku.