Kolejny JUBILEUSZ? TAK!

Tym razem Teatr Wielki w Łodzi świętować będzie Jubileusz 50-lecia Królewny Śnieżki i krasnoludków!

Ten Jubileusz miał być obchodzony w 2020 roku, ale pandemia uniemożliwiła uczczenie tego święta. Jednak tym razem będzie można – wreszcie, po 2 latach – spotkać się wspólnie na widowni łódzkiej opery.

Nie ma na świecie drugiego teatru mogącego pochwalić się tytułem, który nie spada z bieżącego repertuaru przez pół wieku! A tyle właśnie lat kończy w marcu Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków – kultowy balet z muzyką Bogdana Pawłowskiego i choreografią Witolda Borkowskiego.

Wszystkie Śnieżki i ich partnerów – Królewiczów sceny Teatru Wielkiego w Łodzi da się jeszcze policzyć: pierwszymi byli na pewno Iwona Wakowska i

Eugeniusz Jakubiak – później jednak, to już cała galeria znakomitych solistek i solistów…

Ale zliczyć wszystkich krasnoludków... to już „wyższa szkoła jazdy”!

19 marca 2022 roku jubileuszowy spektakl baletu będzie jedyny i niepowtarzalny!

Na widowni teatru pojawi się cała plejada artystów baletu, którzy ze sceny bawili Śnieżką kolejne pokolenia sympatyków Królewien, Królewiczów, Krasnoludków, Macoch i Królowych.

To zdarzy się tylko w Teatrze wielkim w Łodzi, tylko raz i kto wie czy nie jedyny!!! Wystarczy być na tym urodzinowo – jubileuszowym spektaklu Królewny Śnieżki, by przeżyć coś niezwykłego!

Zapraszamy!

REALIZATORZY
Choreografia: Witold Borkowski
Kompozytor: Bogdan Pawłowski
Dyrygent: Tadeusz Kozłowski

OBSADA
Śnieżka: Monika Maciejewska-Potockas, Alicja Bajorek, Ekaterina Kitaeva-Muśko
Książę: Gintautas Potockas, Paweł Kurpiel, Dominik Senator
Mędrek: Grzegorz Brożek
Gburek: Krzysztof Pabjańczyk
Śmieszek: Bartos Białowąs
Apsik: Jakub Olejnik
Nieśmiałek: Boglarka Novak
Śpioszek: Julia Sadowska
Gapcio: Nazar Botsiy
Macocha: Valentyna Batrak
Wiedźma: Joshua Legge
Leśniczy: Brandon Demmers
Mistrz Ceremonii: Koki Tachibana
Motyl: Riho Okuno
Ważki: Stella Walasik, Sakurako Onodera
Bajarz: Andrzej Staniewski
Orkiestra Teatru Wielkiego w Łodzi

Bogdan Pawłowski

Kompozytor, aranżer, dyrygent i pedagog. Jest absolwentem Wydziału Kompozycji klasy prof. Tomasza Kiesewettera oraz Wydziału Wychowania Muzycznego Akademii Muzycznej w Łodzi. W latach 1956–1991 był kierownikiem muzycznym Teatru Powszechnego w Łodzi, a w latach 1985–1991 – jego dyrektorem naczelnym i artystycznym oraz wykładowcą w łódzkiej Akademii Muzycznej.

Stworzył muzykę do ponad 200. spektakli dramatycznych, 28. lalkowych oraz skomponował dwa pełnospektaklowe balety: Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków (prapremiera 14 marca 1970 roku w Teatrze Wielkim w Łodzi) oraz Kot w butach (prapremiera w listopadzie 1996 roku – Opera NOVA w Bydgoszczy).

Balet Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków wystawiany jest na scenach operowych i muzycznych teatrów w Europie, Azji i Ameryce Północnej. Do dnia dzisiejszego odbyło się prawie 50 realizacji tego baletu (ostatnia – w Phoenix Ballet, USA w 2019 roku w choreografii Sławomira Woźniaka – byłego pierwszego solisty Teatru Wielkiego w Łodzi).

W Polskim Radio w Łodzi przez 20 lat był kierownikiem muzycznym ogólnopolskiej audycji Wesoły Autobus, skomponował ponad 300 piosenek folklorystyczno-rozrywkowych. Jest twórcą muzyki do spektakli teatralnych i telewizyjnych programów muzycznych oraz autorem muzyki do dziecięcych filmów animowanych łódzkiego Semafora (seria Tymoteusz Rym Cim Cim), a w Wytwórni Filmów Oświatowych stworzył ilustracje muzyczne do filmów oświatowych i muzykę do pięcioodcinkowego serialu telewizyjnego dla TVP – Rok 1809.

W swoim dorobku twórczym ma wiele spektakli dla dzieci. Są wśród nich: Michałek w opałach (1958), Jak dzieci przeprosiły Św. Mikołaja (1958), Za siedmioma górami (1959), Królowa Śniegu (1960), Niedźwiedź Króla Gniewobora (1962 – musical, 17 realizacji), Niewidzialny książę (1964), Robin Hood (1964), Tajemnica starej wierzby (1966), Turniej z czarodziejem (1968), Zatopione królestwo (1970), Słoneczny kraj (1972), Wiercipięta (1973), Historia o sosnowym pieńku (1977), Królewicz Rumianek (1977), Nowe szaty króla (1978), Przygody wesołego diabła (1979), Piotruś Pan (1979), musical nagrodzony Srebrną Łódką, zrealizowany również w Pradze – Czarodziej (1981), Uki-Puki (1983), Urodziny Słonia (1984), Wesoła bajka o smutnej królewnie (1985).

Najważniejsze prace kompozytora z kategorii muzyki poważnej, to: Wariacje fortepianowe – 1970, „5 pieśni na sopran i fortepian” – 1970, Polonez na orkiestrę symfoniczną – 1968, Kwartet smyczkowy – 1971, Kwintet dęty – 1972, 2. suity fortepianowe w stylu barokowym – 1969, Suita żartobliwa na mały zespół dęty blaszany – 1973, Zanikające rytmy – na zespół perkusyjny, Uwertura Polska A.D.1984 – 1984, Suita na małą orkiestrę symfoniczną – 1974, 10 miniatur na różne instrumenty i fortepian z cyklu instrumentoznawstwo – 1995–1999, 5 impresji na orkiestrę smyczkową – 1999–2000, Nokturn na sopran i chór żeński a capella – 1996, Ave Maria na chór żeński – 1994, 13 kolęd polskich na chór żeński – 1994, Rondo na fortepian – 1993.

Bogdan Pawłowski jest autorem instrumentacji wielkich dzieł scenicznych, są wśród nich m.in.: Filenis R. Statkowskiego, Krakowiacy i górale Stefaniego, musicale My Fair Lady Loewe’ego i I Do, I Do Abby, wodewil Królowa Przedmieścia oraz fragmenty oper i arii dla Teatru Wielkiego w Łodzi, Teatru Muzycznego w Łodzi i Teatru Muzycznego ROMA w Warszawie. W swoim dorobku ma również kilkadziesiąt kompozycji muzyki do przedstawień w teatrach dramatycznych.
Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1984), Honorową Odznaką Miasta Łodzi (1972), odznakami: Zasłużony Działacz Kultury (1981), Zasłużony dla województwa zamojskiego (1986).

Witold Borkowski

Tancerz, choreograf i pedagog – absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie w zakresie choreografii i reżyserii. Urodził się 26 października 1919 roku w Wilnie.

W 1937 roku ukończył Studio Baletowe Muraszowej w Wilnie i tu w Teatrze Lutnia debiutował jako tancerz w balecie Zaproszenie do tańca Webera. Później (1937/1938) był solistą Baletu Polskiego Feliksa Parnella, z którym wystąpił w wielu krajach świata. Po powrocie do Wilna w latach 1940–1941 był pierwszym tancerzem i asystentem choreografa Józefa Ciesielskiego w Teatrze Muzycznym. Do końca II wojny światowej kształcił się m.in. u Piotra Zajlicha, Leona Wójcikowskiego i znów u Feliksa Parnella, do Baletu Polskiego Parnella powrócił na dwa lata jako jego solista i asystent choreografa.

Kolejne lata przyniosły artyście współpracę z Operą Śląską w Bytomiu, gdzie był I tancerzem, choreografem, pedagogiem i kierownikiem baletu. Na kolejne 14 lat związał się z warszawskim Teatrem Wielkim, w którym był asystentem choreografa – Stanisława Miszczyka. Jednocześnie współpracował z operą objazdową i teatrami dramatycznymi. Na scenie warszawskiego teatru Wielkiego zrealizował m.in.: Symfonię fantastyczną Berlioza, Bolero Ravela, Danse sacrée et danse profane Debussy’ego.

W latach 50. wraz z zespołem baletowym Opery tańczył w Monte Carlo, Tuluzie, Paryżu i Helsinkach. Spośród wielu wspaniałych ról tańczonych przez Witolda Borkowskiego należy wymienić koniecznie choćby kilka: Romea w Romeo i Julii Prokofiewa, Zygfryda w Jeziorze łabędzim Czajkowskiego, Diabła i Pana Twardowskiego w dwóch różnych realizacjach Pana Twardowskiego Różyckiego, tytułowe role w Dylu Sowizdrzale R. Straussa, Pietruszce Strawińskiego, Popołudniu fauna Debussy’ego. W tym czasie był stypendystą – choreografem w Anglii, Francji i Związku Radzieckim; na paryskiej Sorbonie słuchał Serge’a Lifara w cyklu wykładów z zakresu choreografii, a na osobiste zaproszenie tego wybitnego artysty, odbył dodatkowe studia w Paryżu na temat ewolucji baletu francuskiego, tzw. techniki neoklasycznej. Był również aspirantem w Moskwie u sławnego Zacharowa, studiował w leningradzkiej Szkole Baletowej A. Waganowej.

Najbardziej znaczącym i owocnym okresem w twórczości baletowej Witolda Borkowskiego były lata 1964–1975 spędzone w Teatrze Wielkim w Łodzi na stanowisku kierownika baletu i głównego choreografa. Był jednocześnie kierownikiem artystycznym Studia Baletowego przy tym Teatrze, a także inicjatorem i współtwórcą cieszącego się do dziś wielkim uznaniem międzynarodowego festiwalu baletowego Łódzkie Spotkania Baletowe. Do baletowego repertuaru łódzkiej sceny wprowadził wiele ciekawych pozycji wśród których znalazły się m.in.: Dafnis i Chloe Ravela, Szach Mat Blisa, Romeo i Julia Prokofiewa, Jezioro łabędzie Czajkowskiego. Opracował choreografie tańców do spektakli: Tragedyja albo rzecz o Janie i Herodzie Twardowskiego, Białowłosa Czyża, Człowiek z La Manchy Leigha, a jego Tańce połowieckie w Kniaziu Igorze Borodina wzbudzały ogromny entuzjazm widzów we wszystkich krajach, w których Teatr Wielki ten spektakl prezentował. Z zespołem baletowym Teatru Wielkiego przedstawił również zagranicznej publiczności Królewnę Śnieżkę, Pana Twardowskiego, Harnasi i Chopinianę oraz spektakle operowe z własnymi choreografiami m.in. w: Lipsku, Brnie, miastach byłej RFN, Tbilisi, Lubljanie i Skopje.

Jeszcze przed objęciem kierownictwa baletu w Łodzi, Witold Borkowski zaprezentował w 1962 roku na scenach Londynu Don Kichota Minkusa z zespołem Ballet Rambert w Sadler’s Wells Theatre oraz w 1970 i 1975 roku z zespołem London Festival Ballet w Theatre Coliseum.

Obok londyńskiego Don Kichota artysta zrealizował Romea i Julię w Der Norske Opera w Oslo (1969), Królewnę Śnieżkę w Teatrze Narodowym w Brnie (1970) i w Teatrze Opery i Baletu w Wilnie (1972), Pana Twardowskiego w Hawanie (1974); przygotował światową prapremierę Joanny Papieżycy M. Stojanowa w Sofijskiej Operze Narodowej (1970), Fontannę Bachczysaraju w Macedońskim Teatrze Narodowym (1981), Romea i Julię w Sao Paulo w Brazylii (1985).

Witold Borkowski był wielokrotnie jurorem bądź przewodniczącym jury w krajowych i międzynarodowych konkursach tańca klasycznego, m.in. w: Warszawie, Gdańsku, Warnie, w Peru (z okazji 450-lecia miasta Trujillo), współpracował z teatrami dramatycznymi, baletowymi, telewizją i filmem w kraju i za granicą.
Podczas swojego bogatego życia artystycznego pełnił odpowiedzialne funkcje społeczne: był członkiem prezydium zarządu i przewodniczącym sekcji baletowej Stowarzyszenia Artystów Scen Polskich, wiceprzewodniczącym sekcji choreograficznej i członkiem zarządu Stowarzyszenia Autorów ZAiKS.

Za swoje wybitne zasługi i osiągnięcia artystyczne, a także za propagowanie polskiej twórczości za granicą artysta wyróżniony został wysokimi odznaczeniami państwowymi: Krzyżami Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polonia Restituta) oraz wieloma innymi nagrodami państwowymi i resortowymi.

Wśród nich jest również Honorowa Odznaka Miasta Łodzi.

Witold Borkowski zmarł 5 listopada 1995 roku w Warszawie.