Béla Bartók

Węgierski kompozytor, jeden z najbardziej oryginalnych twórców muzyki XX wieku. Był jednym z założycieli etnomuzykologii, nauki badającej muzykę ludową. Urodził się w 1881 roku w Nagyszentmiklós (kiedyś Węgry, dzisiaj Rumunia). Gry na fortepianie uczył się u László Erkela w Bratysławie. Mając 18 lat dostał się na studia do Akademii Liszta w Budapeszcie rozpoczął swoją przygodę z komponowaniem.
Rok 1905 był w życiu kompozytora rokiem bardzo znaczącym. W tym właśnie roku Bartók zdał sobie sprawę z istotnej roli muzyki ludowej i dzięki pomocy swojego kolegi Zoltána Kodály rozpoczął badania folkloru, podróżując nie tylko po Węgrzech, ale i również po Rumunii czy Słowacji. Owocem tej pracy jest 12 tomów zawierających partytury węgierskie, rumuńskie i północnoafrykańskie. Artysta odwiedził również Paryż, Algierię, Stany Zjednoczone i Rosję. W międzyczasie uczył gry na fortepianie i sam dał się poznać jako znakomity, koncertujący pianista.
W 1940 roku, z powodów politycznych musiał wyjechać do Stanów Zjednoczonych. Tam pracował na Uniwersytecie w Columbii oraz uczył muzyki w Nowym Jorku. Na wygnaniu skomponował jedne z najbardziej cenionych ze swoich utworów. Niestety zarówno stan ekonomiczny jak i zdrowotny kompozytora zaczęły się pogarszać i w konsekwencji zmarł w 1945 roku.
Styl Bartóka oparty był głównie na kompozycjach ludowych, tylko czasami posługiwał się nimi w sposób bezpośredni. Dzieła kompozytora cechuje wyrazistość, niezwyczajne melodie i asymetryczne rytmy. Do jego najbardziej znanych utworów należą „Kossuth”, „Allegro Barbaro”, opera „Zamek Sinobrodego”, balety „Drewniany Książe” i „Cudowny Mandaryn”, Improwizacje na fortepian op. 20, sonaty skrzypcowe, „Rumuńskie Tańce Ludowe”, „Mikrokosmos”.