Ariane et Barbe-bleue

Wystawiona po raz pierwszy w 1907 roku, opera Dukasa Ariadna i Sinobrody (oparta na opowieści Maeterlincka) wywołała ożywione dyskusje w salonach Paryża. Ruch sufrażystek był w powijakach, a wykorzystywanie kobiet i rażąca nierówność płci – tematy podkreślane przez operę – były ryzykownymi zagadnieniami dla dyskursu publicznego tamtego czasu. Wielkoduszna decyzja Ariadny, aby pozwolić żyć Niebieskiemu Ptakowi na koniec utworu i jej odmowa słuchania go, postrzegane były jako żądane większego sfeminizowania polityki. Jej walka o wolność rozumiana była jako nawoływanie do zwiększenia praw obywatelskich kobiet. Przyjęcie tej historii i wzrost Narodowego Socjalizmu w latach 1930-tych (Dukas był Żydem) sprawiły, że dzieło to nie weszło na stałe do repertuaru operowego. Nigdy nie brakowało mu jednak mistrzów zafascynowanych nim. Podziwiane było przez innych kompozytorów – Szymanowskiego, Busoniego, Schoenberga i Weberna.

Partytura Dukasa jest cudowną mieszanką wpływów Wagnera, Richarda Straussa i impresjonizmu. Miejscami przywoływany jest również duch Berlioza – łatwo można zrozumieć podziw Bruno Waltera i jego pogląd, że opera ta stoi na równi z Palleas i Melisande i jest jedną z wielkich oper francuskich.

• Wartościowe wznowienie zapomnianego dzieła Dukasa, które zasługuje na takie samo miejsce w repertuarze jak Pelleas et Melisande Debussy’ego
• Prezentuje wielki amerykański sopran dramatyczny Deborah Polaski i Bertranda de Billy, gwałtownie rosnącego w sławę, jako najbardziej interesujący z dyrygentów operowych chwili.
  
• „Świat dźwięków jedynej opery Paula Dukasa, uwodzicielska mieszanka obfitości Straussa i francuskiej przejrzystości, sprawia, że każde wykonanie Ariadna i Sinobrody jest wciągające, nawet zanim oczaruje nas intrygujący symbolizm libretto Marice’a Maeterlincka. Jest to jedna z niedocenionych oper XX wieku, pierwsze feministki czerpią z mitu Błękitnego Ptaka, w którym w retrospekcji odkryta jest również Melisanda jako jedna z żon byłego seryjnego mordercy” The Guardian 2008
  
• „Bertrand de Billy jest świetnym adwokatem niniejszego dzieła w tym nagraniu na żywo z występu koncertowego w wiedeńskim Konzerthaus. Dźwięk jest żywy, a chóry i orkiestra wspaniałe”. MusicWeb