Altówka

Intrument ten przypomina skrzypce, jednak oczywiście różni się od skrzypiec wielkością, sposobem wyrobu oraz natężeniem strun, które w altówce są niższe o kwintę (c, g, d¹,a¹). Aktualna wersja altówki powstała mniej więcej między XVI a XVII wiekiem. Jej instrumentalni przodkowie pokrywają się za skrzypcowymi, niemniej jednak altówka posiada również własne wersje swoich poprzedników, jak np. dawna viola da braccia czy viola d'amore. Niemniej jednak w XVII wieku altówka nie odgrywała ważnych ról w utworach tamtych czasów i służyła głównie jako instrument basowy lub akompaniujący. Dopiero w XVIII wieku zaczęła być zauważana przez kompozytorów co pokazuje VI Koncert Brandenburski J. S. Bacha. W tym samym wieku Telemann napisał koncert altówkowy G-dur rozpoczynając tym złoty wiek tego instrumentu. W tym czasie powstaje około 150 koncertów na ten instrument pisanych przez Stamitza, Hoffmeistera czy Zeltera. Do kompozytorów, którzy na przestrzeni lat najbardziej przyczynili się do rozwoju altówki jako instrumentu solowego są Lionel Tertis, Paul Hindemith, Vadim Borisowski, William Primrose.
Budowa altówki przypomina budowę pozostałych instrumentów smyczkowych. Składa się z pudła rezonansowego, gryfu zakończonego slimakiem, podstawka oraz kołków. Dawniej struny tego instrumentu robione były z jelit zwierzęcych, dziś zazwyczaj wykonywane są ze stali lub tworzyw sztucznych.