"Tango" Michała Dobrzyńskiego wg Sławomira Mrożka wraca na scenę WOK

Kompozytor: Michał Dobrzyński
Reżyser: Maciej Wojtyszko
Dyrygent: José Maria Florêncio
Scenograf: Katarzyna Gabrat - Szymańska

Soliści:
Artur – Jan Jakub Monowid
Edek – Piotr Nowacki
Eugeniusz – Piotr Pieron
Eleonora – Anna Mikołajczyk
Eugenia – Marzanna Rudnicka
Stomil – Tomasz Rak
Ala – Aleksandra Żakiewicz


Operowe libretto bazujące na poetyckim dziele, dramat, antyczny mit, biblijna przypowieść… Historia sztuki, w szczególności opery, dowodzi, że u zarania większości dzieł, ich uwertur, arii, ansambli, chórów, leżały ludzkie radości i tragedie, uczucia i emocje przelane na papier w postaci strofy, wersu, akapitu. Sukces operowej adaptacji Operetki Witolda Gombrowicza, wystawionej na scenie Warszawskiej Opery Kameralnej dowodzi, że przełożenie klasyki polskiego dramatu na język opery, mogą wieńczyć znakomite recenzje krytyki i entuzjazm melomanów. A to nieczęsto występuje w parze!

Wśród najwybitniejszych dramatów powojennej Polski bezspornie wymienimy Tango Sławomira Mrożka. Kanon naszej literatury wpisany w teatralny afisz, jak Kolumna Zygmunta w krajobraz Placu Zamkowego. Warto zauważyć, że w swojej dwuznaczności, ponadczasowości, dzieło wydaje się być wręcz wymarzonym fundamentem do eksperymentu z formą i konwencją; do stworzenia na jego bazie opery. Aby słynny dramat rozpisany na takty, arie, ansamble, wreszcie ujęty w ramy – akty, zachował artystyczny poziom narzucony przez twórcę pierwowzoru, potrzeba ręki wizjonera. Jego wyobraźni, warsztatu, kompleksowego ujęcia dzieła, odnalezienia melodii i rytmu w tekście. Fakt, że od strony kompozytorskiej podjął się tego trudnego zadania Michał Dobrzyński, staje się gwarantem jakości. To właśnie ten twórca, zaliczany do grona najwybitniejszych kompozytorów młodego pokolenia, w mistrzowski sposób przełożył na język współczesnej opery wspomnianą gombrowiczowską Operetkę.

Artystyczny sukces potwierdziło zaproszenie spektaklu na festiwal oper kameralnych w Wiedniu, skąd transmitowała je telewizja ARTE. Opera, jako sztuka, daje doskonałe możliwość ukazania wieloznaczności literackiego pierwowzoru. Do typowych środków wyrazu dochodzi walor muzyki – budowanego napięcia, konfliktu. To idzie w parze z wieloznacznością i wielopłaszczyznowością akcji dzieła Mrożka. Opera, jako forma sceniczna, posiada magię niedopowiedzenia, sama muzyka może być odczytywana na tyle sposób, ilu ma słuchaczy.

Biorąc pod uwagę warsztat kompozytora, jego świeże podejście do sztuki, doświadczenie zespołu wykonawców można spodziewać się kontynuacji sukcesu Operetki, a samo Tango, głęboko w to wierzę, zapisze się na kartach najnowszej historii nie tylko Warszawskiej Opery Kameralnej, ale polskiej sztuki operowej.